ჩვენი დროა იყო დრო, როცა მათი სამყარო მხოლოდ ლექციებით, კაფეში მსუბუქად მორეულ ჭორებით და ერთმანეთზე თვალის მოურიდებლად გადაკვრის ჟინით იკვებებოდა. ის დრო, როცა ჯერ კიდევ არავინ იცოდა, ვინ ვინ იყო სინამდვილეში — სად მთავრდებოდა იუმორი და სად იწყებოდა გულწრფელობა. ისინი სტუდენტები იყვნენ: სხვადასხვანაირი ფერები ერთ ფერში შეზავებული, ერთმანეთისთვის მოსაზიდი და მაინც თავიანთი საზღვრებით დაცული.
ანი, ნოე, თათა, ლუკა, ტატო და სხვები — მათი მეგობრობა თავიდან შემთხვევითობის პროდუქტი ჩანდა, მაგრამ მალე გაირკვა, რომ ცხოვრების ყველაზე ღირებული ამბები სწორედ ასე იწყება. სიყვარულით, სიცილით, კინკლავით, ეჭვიანობით და უჩვეულო თავგადასავლებით სავსე გზა იწყებოდა. გზა, რომელიც რომის ულამაზეს ბაკებს, იორდანიის უდაბნოს კლდეებსა და თბილისის ეზოებს გადიოდა... გზა, სადაც გრძნობები აირია, საიდუმლოებები გამჟღავნდა და მათ ერთმანეთის სიღრმეში ჩახედვა მოუწიათ.
ეს არ იყო მხოლოდ სიყვარულის ისტორია. ეს იყო მეგობრობის გამოცდა, შინაგანი ზრდის თავგადასავალი და ის მღელვარე დრო, როცა ყველაფერი პირველად ხდება — პირველად ღალატი, პირველად პატიება, პირველად ჭრილობა... და პირველად ნამდვილი სილაღით ნათქვამი "მიყვარხარ".
ახლა კი, როცა ყველაფერი თითქოს უკან დარჩა, და წინ — ახალი ცხოვრების ზღურბლზე მდგარნი, ისინი უკვე მზად არიან, თავიანთი ამბავი თავად მოყვნენ.
****
თბილისის საერთაშორისო აეროპორტი, დილის ხუთი საათი.
კარში ჯერ ანი გამოჩნდა — ბორდოსფერი ყელსახვევით და დაბნეული მზერით. მის უკან მოდიოდნენ თატო, რომელიც ხუმრობით ცდილობდა დაძაბულობის მოხსნას, და ნინა, ყურსასმენებით, ცეკვასავით რომ მიაბიჯებდა.
ანი გრძნობდა, რომ რაღაც იცვლებოდა — არა მარტო მისი მისამართი, არამედ ისიც, ვინც იყო. ბავშვობიდან ოცნებობდა ლონდონზე, მაგრამ ახლა, როცა რეალურად მიფრინავდა, თითქოს ყველაფერი უფრო რთული იყო. თითქოს რაღაც — ან ვიღაც — ამით სრულდებოდა და იწყებოდა.
თატო ჩანთით ფეხს მიათრევდა და ჩუმად აკვირდებოდა ანის. რამდენჯერმე უნდოდა ეთქვა ის, რაც წლებია გულში უჭირდა, მაგრამ ისევ და ისევ გაჩუმდა. "ჯერ არ არის დრო," გაიფიქრა.
ნინა უკვე ლონდონის ლანდშაფტში იყო ფიქრებით. მისთვის ეს იყო დაბრუნება — ბავშვობაში მამამ უთხრა, რომ მისი დიდი ბაბუა ლონდონში სწავლობდა. ახლა ისიც მიდიოდა იმ გზით.
თათო ლავასივით მოუსვენრად ფშვინავდა:
— თუ არ მიმაღლებს უნივერსიტეტი პირველივე დღეს, გპირდებით, ლუდის ფესტივალზე გადავერთვები და ინტელექტუალურ ტურისტად დავრჩები, — თქვა და ჩანთა წელზე გადაიგდო, თითქოს თავი ჰიპსტერი ბლოგერი ჰგონოდა.
— ლუდის კი არა, წიგნის ფესტივალზე წაგიყვანთ პირდაპირ, თავში ჩაგიდებენ უილიამ ბლეიკს, — მიუგო ნინამ და ყურსასმენები ამოიღო.
— აუ, რა საყვარლად ჟღერს, "ჩაგიდებენ ბლეიკს." — თქვა თათომ. — აბა შენს ძველ ლექსებზე რატომ არ მუშაობ, ნინა?
— იმიტომ რომ აღარ ვწერ ლექსებს. ბოლო ლექსი რომ დავწერე, ფინალად გამოვიდა "აუ, რატომ ვარ ისევ საქართველოში". მერე გადავიფიქრე.
ანი ჩუმად იღიმოდა. მათი დიალოგი ფარდასავით ჩამოწოლილ დაძაბულობას ფანტავდა. თითქოს მხოლოდ ისინი იყვნენ, ძველი ქართული ფილმის გმირები, რომლებიც ახალ სერიაში გადადიან, უცხო მიწაზე.
— ანუ რა გამოდის, ჩვენ საქართველოდან გავდივართ და მთელი ქვეყანა შვებულებაში გადადის? — წაიბუტბუტა ანიმ.
— საქართველოში ვინც დარჩება, იმათ უნდა ვუგზავნოთ წერილები. მაგალითად: "აქ ჯერ კიდევ არ გადავსულვართ ჰარი პოტერის სკოლაში, მაგრამ ვმუშაობთ იმაზე", — თათოს სახე სრულიად სერიოზული იყო.
— იცი, რეალურად რომ მოგვეწერა ჰოგვარტსის მიმოწერა და გაგვეგზავნა ოღონდ საელჩოში? იქნებ ვიზა უფრო ადვილად მიგვეღო, — ჩაერთო გიო, რომელიც მათთან შემოუერთდა, ბორდოსფერი კაპიშონით და ყავის უზარმაზარი ჭიქით ხელში.
— გიო, შენზეა ეს ფრაზა: "კარგად იცი ინგლისური, ოღონდ ცხოვრებაში ვერ იყენებ", — სიცილით თქვა ნინამ.
ისინი უკვე ჭიშკართან იყვნენ, როცა ანი შეჩერდა.
თავი ოდნავ მარცხნივ მიატრიალა. იქ, იმ ხმაურსა და ბარგის ყუთებში, ვიღაც იცნობდა. ანის თვალებში წამით ჩაიღვარა ის რაღაც, რაც სიტყვებით არ გამოითქმება.
ნოე იდგა. თითქოს არაფრით შეცვლილიყო, თითქოს ჯერ კიდევ ის ბიჭი იყო, რომელიც ერთ დღეს უბრალოდ გაქრა. ყურსასმენები ჰქონდა, მაგრამ თითქოს რაღაც მაინც ესმოდა — ანი.
მათი თვალები შეხვდნენ.
ანი უცებ მიხვდა, რომ არც ლონდონი იყო მნიშვნელოვანი, არც ბლეიკი, არც ენის გამოცდა. ყველაფერი მხოლოდ ერთ წამზე იდგა — წამზე, როცა ისევ შეხვდი ადამიანს, რომელმაც შენში რაღაც წაიღო და არაფერი დაგიბრუნა
… მგზავრობას სამი საათი რჩებოდა. შორიახლოს უკვე ბარგის ჩაბარება იწყებოდა, როცა თათა ჩანთაზე ჩამოჯდა და სიცილით დაიწყო:
— გახსოვთ ცარლულში რომ გვქონდა ეგ "კულტურული გაცვლა"? აი, როცა ნინამ
ჩუქება
