წარსულის კვალდაკვალ სოლოლაკის ბინაში, ფარდებს მიღმა თბილისი იძინებდა.
გარეთ წვიმდა ...
თოკოს პერანგის ღილები გაღეღილიყო ჯერ კიდევ მაშინ, როცა ანა ფანჯარასთან იდგა და ჩაის ფინჯანი ხელში ეჭირა. ის არ უყურებდა ქუჩას — ის უსმენდა საკუთარ გულს, რომელიც ლანდივით დაჰყვებოდა თოკოს ყველა მოძრაობას.
თოკო ნელა მიუახლოვდა.
არც კი შეეხო ჯერ — მხოლოდ მისი სხეულის სითბო იგრძნობოდა.
ანა არ შებრუნებულა. მხოლოდ ფინჯანი დადგა და თავი დახარა, თითქოს წვიმის ხმას ემალებოდა.
თოკომ თითები მის თმაში გაატარა.
თითქოს ხატავდა მას.
— გეშინია? — ჩაიჩურჩულა.
ანამ თავი ოდნავ დახარა და მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა:
— კი.
მათი ტუჩები არ შეხებია ჯერ — მხოლოდ სუნთქვა.
სუნთქვა, რომელიც ერთმანეთში იკვეთებოდა ისე, როგორც ნათელი და ჩრდილი ერთსა და იმავე ოთახში.
ფეხშიშველები იდგნენ ძველ იატაკზე.
თოკომ ანას პერანგის საყელო ჩამოწია — ნელა, უხმოდ, თითქოს დრო გაეყინა.
ის არ იყო სწრაფი ვნება — ეს იყო შეგრძნების რიტუალი.
ბალიშები იატაკზე ეყარა..
თოკომ ანას ოდნავ დასწია და ფრთხილად დააწვინა მარმარილოს ფერს მიმსგავსებულ პლედზე.
ფანჯრიდან შემოსული შუქი ზურგზე დაენთო — ხაზავდა მის ზურგის ნაკეცებს, როგორც ძველბერძნულ ქანდაკებას, რომელსაც გრძნობით გლეჯენ.
მათი სხეულები ერთმანეთს შეეხნენ — ჯერ ფრთხილად, თითქოს რბილ მუსიკაზე ცეკვა ესწავლათ, შემდეგ კი უკვე მთელი დამძიმებული წარსულით, მთელი ჩამოუთქმელი მოლოდინით.
იმ ღამეს არ დაძინებულა არც ანა, არც თოკო.
არც თბილისს დაუძინია — ის კი არა, წვიმაც ჩერდებოდა ხოლმე ხანდახან, რომ უფრო მკაფიოდ გაეგონა მათი სიახლოვე.
იყო ღამე, რომელიც უფრო სუნთქვას ჰგავდა, ვიდრე დროს.
ფანჯრიდან თბილისი სუსტი შუქით მოჩანდა , და ძველი ნაგებობის კედლები ისე კრთოდნენ, თითქოს თავადაც ცახცახებდნენ მათ სიახლოვეზე.
ანა დივანზე იჯდა. თოკოს პერანგი ეცვა — თხელი, რბილი, ოდნავ სუნამოს სუნით გაჟღენთილი. შიგნით ყველაფერი არეული იყო, როგორც ოთახში დაგდებული ბალიშები და ნაფეხურების ხმები ძველ იატაკზე.
თოკო უკნიდან მიუახლოვდა.
არ უთქვამს სიტყვა.
მხოლოდ ხელი შემოჰხვია ზურგიდან — სიფრთხილით, თითქოს მისი შეხება შესაძლოა რამე წმინდა დაემსხვრია.
— ეს შენ ხარ... ასეთი. — ჩაიჩურჩულა თოკომ მის ყურთან და კისერზე ფრთხილად ჩამოუსვა ტუჩი.
ანამ თავი ოდნავ უკან გადასწია — მზერით ეძებდა ჭერზე მინდობილ სიმშვიდეს, მაგრამ სხეული დაძაბული იყო, როგორც ჩაბმული ლოცვა.
მისი თითები თოკოს მაჯაზე დაიკარგა — იმ ხაზებზე, სადაც ძარღვები სუნთქვას ცვლიან.
ისინი აღარ ლაპარაკობდნენ.
არ სჭირდებოდათ ლაპარაკი.
ფანჯრიდან შემოსული გრილი ჰაერი ეჯახებოდა მათ გახურებულ კანზე.
სხეულები ერთმანეთს ეძებდნენ, არა მხოლოდ ვნებით — არამედ ძიებით, თითქოს სიჩუმეში სხეულის მეშვეობით სურდათ პასუხის პოვნა იმ კითხვებზე, რაც ერთმანეთში ვერ თქვეს.
თოკომ ნელა მოაშორა პერანგის ღილები.
ანა არ შეწინააღმდეგებია.
არ გააღვიძა მის თვალებში ჩამდგარი რწმენა — რომ ამ ღამეს ისინი იყვნენ ერთადერთები მთელ ქალაქში, ვინც სიზმარს კი არა, რეალობას გრძნობდა ასე ძლიერად.
ეს იყო შეერთება — არა მხოლოდ სხეულების, არამედ შიშების, მეხსიერებების, წარსულების და იმ უცნაური განცდის, რომ ხვალ შესაძლოა ყველაფერი გაქრეს, მაგრამ ეს ღამე სხეულში დარჩება.
დილა იმდენად ჩუმი იყო, რომ თოკოს სუნთქვა ზედმეტად ჟღერდა ოთახში.
ანა მის მკლავზე იწვა, ზურგით მიყრდნობილი — თითქოს თავის ადგილას.
მაგრამ თვალები ღია ჰქონდა და ჭერს უყურებდა. ჭერი კი ისეთივე სუფთა იყო, როგორც წუხელ მათი შეხება.
— ხომ არ უნდა ავდგეთ? — იკითხა თოკომ, ხმა დახშული ჰქონდა, თითქოს წუხელიდან გადმოყოლილი სიზმარი არ უნდოდა დაეფრთხო.
ანამ არ უპასუხა.
შეირხა ოდნავ.
მხარზე ხელისგული გადაუსვა — არა როგორც შეხება, არამედ როგორც ნაზი დასტური იმისა, რომ ჯერ კიდევ იქ იყო.
— თოკო...
— ჰო?
— შენ საიდან სწავლობ ასე შეხებას?
თოკომ ჩაიცინა, მაგრამ მის სიცილში იყო დარდი.
— ვისწავლე... როცა ვერავის ვეხებოდი.
თითქოს ანას შიგნით რაღაც გადატყდა.
თითქოს გულში პატარა კარი გაიღო და იქიდან გამოიხედა ოდნავ შეშინებულმა გოგომ, რომელსაც სიყვარულის სჯეროდა, მაგრამ ყოველთვის სიფრთხილით.
— მაშინ, როცა ვერავინ გეხებოდა?
— როცა მარტო ვიყავი.
— მარტო?
თოკომ თავი ოდნავ შეაბრუნა და ანას თმაში ჩარგო სახე.
— მარტო — მაშინაც, როცა ხალხში ვბრუნავდი სახლიდან. მარტო — მაშინაც, როცა ხმამაღლა ვიცინოდი. და აი, ახლა შენ ხარ... და აღარ ვიცი, ვისი ვარ.
ანა ჩუმად იყო.
მხოლოდ მერე უთხრა:
— თოკო, რაც იყო, იყო. რაც ვარ — შენთან ვარ.
ჩუქება
