დუმილის ფსიქოლოგია თბილისში აპრილის ბოლო ყოველთვის ოდნავ უსიამოვნო იყო. თითქოს ქალაქიც ღრმად ჩასუნთქვას ცდილობდა გაზაფხულის ბოლომდე გასაწვდენად, მაგრამ ჰაერში მაინც რაღაც ნესტიანი დაღლილობა ტრიალებდა. ისეთი დღე იყო — როცა ვერ ხვდები, წვიმა იწყება, თუ უბრალოდ ქარია მძიმე.
Connectly-ს ოფისი ვაკის შუაგულში, ძველი კორპუსის მეოთხე სართულზე იყო მოქცეული. ფანჯრებიდან მეტალით მოჭედილი სახურავები მოჩანდა, წვრილ-წვრილი ეზოები და სადარბაზოები, რომელთაც მაცხოვრებლები პატარა "შინაური სამყაროსავით" იყენებდნენ. მანდ მუშაობდა ანი თოდაძე — 29 წლის მარკეტინგის სპეციალისტი, რომელსაც სჯერა, რომ სიყვარულს შეიძლება ფორმულა ჰქონდეს, თუნდაც არასოდეს დაემტკიცოს.
ოფისში ხმაური იდგა. პარასკევი იყო, პრეზენტაციის წინა დღე, რაც ნიშნავდა ზედმეტი ყავის სუნს, აღელვებულ Zoom-ზარებს და მუდმივ განცდას, რომ რაღაც უნდა გეშინოდეს — თუნდაც არ იცოდე, რა.
ანი უკვე მესამედ ართმევდა თავს იმეილს, რომელსაც გულით წერდა: "სიყვარული არის მონაცემების ურთიერთშეჯერება, თუ სწორად დაგეგმავ" — წერდა, შემდეგ შლიდა და თავიდან იწყებდა. ფეისბუქისთვის პოსტის დაპროექტება ამ აპლიკაციისთვის ადვილი საქმე არ იყო — მით უმეტეს, როცა თავად უკვე წლებია ვერ პოულობდა იმას, ვისთანაც სისტემა დამთხვევას გამოიტყობდა.
– აუ, ანი, ეგ უკვე მეხუთედ წაიკითხე – დაესმა გვერდიდან გიგას ხმა.
გიგა ჩიქოვანი იყო გუნდის დეველოპერი. ის ტიპი, ვინც ხუთშაბათ საღამოს Python-ით წერს დაბადების დღის მილოცვებს და პარასკევს ყველას აყურყუტებს თავისი უშუალო ირონიით.
– იქნებ შენ დაწერო, გიგა? ერთი პოსტი მაინც რომ ემოციური იყოს.
– ჩემთან ერთად ემოციას მარტო კოდის კომპილატორი განიცდის.
ანი გაეღიმა. ჩვეულებრივ, გიგას ხუმრობებს ყურადღებას არ აქცევდა — ოდნავ ზედმეტად ცივი და პირდაპირი ეჩვენებოდა. მაგრამ დღეს რაღაც სხვანაირად ისმოდა.
გარედან წვიმის წვეთები ფანჯარაზე დააწკაპუნდა. ეს იყო იმ კატეგორიის წვიმა, რომელიც გინდა, დიდხანს გაძლოს — რომ მოჩვენებითი სიმშვიდე შეინარჩუნო.
ანი ტელეფონს ეცა. ეკრანზე პრეზენტაციის შეკვეთის მენეჯერის სახელი გამოჩნდა და გონებამ ათასჯერ გადახარშა, როგორ უნდა ესაუბრა.
ჩაიწია სკამიდან, ხელი მოჰკრა მაგიდაზე დარჩენილ ყავას. ჭიქა ოდნავ შეირხა და შემდეგაც — ყველაფერს გადაუარა. რძიანი ლატე გადაესხა კლავიატურაზე და ტუჩებთან გაჩერებულ სიტყვებს ჩაახშო.
– არა... არა... არა! – წამოიყვირა ჩუმად.
გიგამ თავი ასწია და სიტუაცია სწრაფად შეაფასა. წამოდგა, თავის მაგიდიდან კლავიატურა აიღო და გაუწოდა.
– აი, გამოიყენე ეს. შენს სტატიის გამო კვირის ბოლოს მაინც ვკითხულობ ხოლმე.
ანი გაჩუმდა. გაოცებულმა გადმოხედა. გიგას თვალებში არა სარკაზმი, არამედ რაღაც სხვანაირი სითბო იკითხებოდა. როგორც წესი, როცა ირონიას არ იყენებდა, თითქოს მართლა საკუთარი თავი აჩვენა.
– მადლობა... – ძლივს ამოილაპარაკა ანიმ.
ისე გადაუშვა სიჩუმემ ოფისში პატარა ტალღა, რომ არცერთს არ გაუგია, როგორ მიჩუმდა წვიმაც.
იქნებ ყველაფერი სწორედ იმ დღეს იწყება, როცა კლავიატურას გაწვდიან და სიტყვებს გიტოვებენ — ბოლომდე დაწერო, რაც სათქმელი გქონდა.
შაბათი დილა ყოველთვის უნდა იყოს ნელა სუნთქვის დრო — თბილი ჩაი, ტანსაცმელში არ ჩაჭიდული სხეული და ფანჯარაზე ჩამოდენილი შუქი. მაგრამ ანი უკვე მესამე საათზე მოუსვენრად ტრიალებდა სახლში.
ყავა იყო მწარე, სიჩუმე — ზედმეტად სუფთა. თითქოს რაღაც აერიათ და შეგნებულად დატოვეს გარემოში.
სამსახურში არავის უნდა წასულიყო შაბათს, მაგრამ ანიმ მაინც აიღო პატარა ჩანთა და წავიდა.
"პრეზენტაციას შევხედავ, ხვალისთვის მზად უნდა იყოსო" — იტყვის თავის თავთან, თუმცა კარგად იცოდა, სინამდვილეში არც პრეზენტაცია იყო მიზეზი და არც ფორმალური მოვალეობა.
კორპუსის კიბეები ჩვეულებრივზე მყუდროდ ისმოდა. ოფისის კარი ნახევრად ღია დახვდა. შიგნით შუქი ჩანდა.
– მანდ ხარ? – ჩუმად იკითხა. პასუხი არ იყო. ორი ნაბიჯი გადადგა და მაშინვე დაინახა.
გიგა მაგიდასთან იჯდა, ყურსასმენებით და თავის ლეპტოპში რაღაცას წერდა. ზედმეტად ფოკუსირებული ჩანდა.
– შენც "შემთხვევით" მოხვედი? – ჰკითხა ღიმილით.
გიგამ ერთ ყურსასმენს თავი მოაშორა და თვალი გაუსწორა.
– მე კოდი ვერ ვწერ, როცა ოთახში ხმაური არის. შაბათს ყველას სძინავს – იდეალური გარემოა.
– ხომ იცი, ეგ კოდზე მეტად ფსიქოლოგიური პრობლემაა?
– აბა შენ რატომ მოხვედი?
ანი გაჩუმდა. შემდეგ ნელა ჩამოჯდა მაგიდის მოპირდაპირე მხარეს. წინ მისივე ტექსტები ელაგა – ის, რაც წინა დღეს წაშალა და არ გაგზავნა.
– ალბათ იმიტომ, რომ დილიდან რაღაც მაწუხებს.
– და შენც ფიქრობ, რომ ტექსტში პასუხებია?
– ზოგჯერ მგონია, რომ სიტყვებს თუ სწორად დაალაგებ, ცხოვრება თავისით იცვლება.
გიგამ თავი დახარა. მერე ოდნავ გაიღიმა.
– მე მაგის პირიქით ვფიქრობ. ცხოვრებას ვერ ჩასვამ ფორმულაში, მაგრამ
ჩუქება
