დუმილის ფსიქოლოგია თბილისში აპრილის ბოლო ყოველთვის ოდნავ უსიამოვნო იყო. თითქოს ქალაქიც ღრმად ჩასუნთქვას ცდილობდა გაზაფხულის ბოლომდე გასაწვდენად, მაგრამ ჰაერში მაინც რაღაც ნესტიანი დაღლილობა ტრიალებდა. ისეთი დღე იყო — როცა ვერ ხვდები, წვიმა იწყება, თუ უბრალოდ ქარია მძიმე.
– მოდით, დავგეგმოთ პატარა მოგზაურობა ყველამ ერთად. გავიცნოთ ერთმანეთი სხვაგვარად — არა მხოლოდ სამუშაო სივრცეში.
საორგანიზაციო ნაწილი სონიამ აიღო თავის თავზე. საბოლოოდ გადაწყდა: სამდღიანი თავგადასავალი ყაზბეგში. მთების სიმშვიდე, კოცონი და საერთო საუბრების დრო.
გზაში მუსიკა უკრავდა. ტომასი და ელენე ჩუმად ჩასჩურჩულებდნენ ერთმანეთს. ანი და გიგა უკანა სავარძელზე, ხელჩაკიდებული გაჰყურებდნენ სივრცეს..
მთაში, პირველი ღამე მშვიდი იყო. საუბრები დიდი ხნით გაგრძელდა... სხვადასხვა თემაზე — სიყვარული, პროფესია, ოჯახი, მომავალი. იქ ყველა ერთმანეთს სხვა კუთხით ხედავდა.
საღამოს კოცონის ირგვლივ ნამდვილი სითბო იგრძნობოდა. არ იყო მხოლოდ სიცხე ცეცხლისგან — იყო ემოციური ერთობა, მეგობრობა, რომელსაც ჰქონდა სიღრმე და სიღრმეში სიწყნარე.
მეორე დილას მზემ ნათლად დაანახა — ეს მხოლოდ ჯგუფი არ იყო.
ახალი გამოწვევები წინ იყო, მაგრამ ახლა უკვე თანადგომით მიდიოდნენ მათ შესახვედრად.
მოგზაურობიდან დაბრუნების შემდეგ სონია უცნაურად დუმდა.
ანი და გიგა ახალ ინოვაციურ პროექტზე გადაერთვნენ. პასუხისმგებლობა დიდია, დისკუსიები ხშირად იქცევა პატარა კამათად, მაგრამ ამ პროცესში ურთიერთობაც იზრდება. ისინი სწავლობენ როგორ იყვნენ პარტნიორები არა მხოლოდ პირად, არამედ პროფესიულ სივრცეშიც.
გიორგი, რომელიც აქამდე მუდამ ჩრდილში რჩებოდა, მოულოდნელად ამოხეთქა იდეით, რომელმაც მთელი გუნდი აღაფრთოვანა. პირველად ჩანდა, რომ ის მზად იყო ნაბიჯი გადაედგა საკუთარი თავისთვის და არა მხოლოდ სხვების კომფორტისთვის.
მეგობრებს შორის ახლა კიდევ უფრო ღრმა ურთიერთობა იყო. თითოეული მათგანი საკუთარ გზას ადგა, მაგრამ გზაჯვარედინებზე მაინც ერთად ჩნდებოდნენ.
ტომასი პარიზში ჩავიდა ნოემბრის დასაწყისში. ქალაქი ისეთი იყო, როგორიც ყოველთვის წარმოედგინა — სინათლით სავსე, მაგრამ გულში ოდნავ ცარიელი.
პროექტი დიდ წარმატებას ჰპირდებოდა. ახალი გუნდი, ახალი ლოკაციები და ყოველდღიური გადაღებები – მაგრამ საღამოს, როცა დღის აჩქარება ჩერდებოდა, ტომასი ელენეს წერილს წერდა:
ელენეც არ ჩამორჩებოდა. იგი აგრძელებდა მუშაობას და მეგობრებთან ურთიერთობას, თუმცა მისი მზერა ხშირად ფანჯარაში იყინებოდა.
ერთ საღამოს, ტომასს პარიზის გალერეაში ახალგაზრდა ხელოვანი შეხვდა – ლორა, მხატვარი ბერლინიდან. მათ შორის უცნაური ინტელექტუალური სიახლოვე გაჩნდა. საუბრები არტზე, მუსიკაზე, ადამიანებზე...
თუმცა ტომასის გულში უკვე იყო სივრცე, რომელიც ელენემ შექმნა. ლორა ამას მალევე მიხვდა.
– შენს სიტყვებში ის არის, ვისი გვერდითაც არ ხარ, – უთხრა ღიმილით და მხარზე ოდნავ შეეხო.
ტომასის წასვლის შემდეგ ელენეს ყოველდღიურობა ოდნავ შეიცვალა. დილით ადრე ოფისში მიდიოდა, დღის განმავლობაში ცდილობდა თავის საქმეზე მაქსიმალურად კონცენტრირებას, საღამოს კი — თავის თავთან მარტო დარჩენას.
ზოგჯერ, მეგობრებთან ერთად ატარებდა დროს, თუმცა მისი ღიმილი ხშირად იყო თავაზიანობისგან წილნაწილებული. ყველაზე ხშირად ანი აკითხავდა, მოჰქონდა ჩაი და დაუსრულებელი თემები.
– მარტო ყოფნა არ ნიშნავს მარტოობას, – უთხრა ერთხელ ანიმ. – ზოგჯერ ეს არის დრო, როცა ვხვდებით, რამდენად ძლიერები ვართ.
ელენე ამას დაფიქრებული უსმენდა. თავის დღიურში წერდა:
მოულოდნელად სამსახურში ახალმა თანამშრომელმა, ნიკამ, ყურადღება მიიპყრო – თავმდაბალი, ჩუმად ღიმილიანი და ცნობისმოყვარე მზერით. რამდენიმე მცირე საუბრის შემდეგ ელენემ შეამჩნია — ნიკა ყოველთვის უსმენდა.
ნოემბრის დასასრულს ელენეს და ნიკას შორის საუბრები უფრო გახშირდა. სამუშაოს შემდეგ ხშირად რჩებოდნენ ოფისში, ჩუმად მუსიკას უსმენდნენ ან თბილ ჩაის სვამდნენ ბუფეტში.
ნიკა არ ცდილობდა ელენეს ყურადღება მიექცია ხმაურით — პირიქით, მისი თანდასწრებით ელენე სიმშვიდეს გრძნობდა. ეს სიმშვიდე კი საშიშად ნაცნობი ხდებოდა.
ერთ საღამოს, როცა წვიმა ძლიერად მოდიოდა, ნიკამ უთხრა:
– იცი, მე შენს სიტყვებს ყურადღებით ვიმახსოვრებ. იმიტომ კი არა, რომ გინდა დაგიმახსოვრო, არამედ იმიტომ, რომ შენს სიტყვებში შენს გულს ვგრძნობ.
ელენემ არ იცოდა, როგორ ეთქვა, რომ ეს სიტყვები ღრმად შეეხო, მაგრამ არც იმედი უნდა მიეცა. მან თავი დახარა და მხოლოდ ეს უპასუხა:
– შენ ძალიან იშვიათად საუბრობ, მაგრამ როცა ლაპარაკობ, ყველაფერი ყვება.
მომდევნო დღეებში ელენეს გონება არ ასვენებდა. იცოდა, რომ ტომასი მასთან ერთად იყო სულიერად, მაგრამ ცხოვრებამ ახალი ელემენტი შემოიტანა — ნიკას სახით.
ტელეფონში ტომასის ახალი წერილი დახვდა:
"ჩემი ფოტოები უკვე საუბრობენ შენზე. შენს თვალებში მოჩანს ყველა ფერი, რომელიც მჭირდება. მალე დავბრუნდები."
ელენეს თვალზე ცრემლი მოადგა — ამ მომენტში
ჩუქება
