ნაწილი პირველი -
თავი პირველი როცა აპრილის მშვენიერმა ოქროს დილამ მერი ჰოული გააღვიძა, ქალი ქმრისკენ გადაბრუნდა და დაინახა, რომ მას ნეკა თითებით პირი გაეჭიმა - ცოლს ბაყაყივით ემანჭებოდა.
- რას მაიმუნობ, ითენ! - უთხრა ქალმა, - ისევ შენი კომიკური ნიჭი გინდა გამოამჟღავნო?
- ცოლად არ გამომყვები, ქალბატონო თაგუნია?
- ჯერ არ გაგღვიძებია და უკვე დაიწყე შენებური?
- დრო მიდის... ხომ ხედავ, რა დილა გათენებულა!
- აკი ვთქვი. დაიწყო თავისებური. აღარც კი გახსოვს, რომ დღეს წითელი პარასკევია?
კაცმა ყრუდ დაიბუხუნა:
- ბინძური რომაელები გოლგოთასთან გაწკაპულან.
- ღმერთს ნუ ჰგმობ. დღეს თერთმეტი საათისთვის მარულო დუქანს არ დაგაკეტვინებს?
- ჩემო ძვირფასო ყვავილო, მარულო ხომ კათოლიკე და ჩერჩეტი იტალიელია. დღეს, ალბათ, სათოფეზედაც არ მომეკარება. შესვენებაზე დავკეტავ, შუადღისას, და სანამ დასჯას არ მორჩებიან, არც გავაღებ.
- რა პილიგრიმივით ლაპარაკობ. არ ვარგა ასე.
- კარგი ერთი, ჭიამაია, ეს დედაჩემის მხრიდან გამომყვა. მეკობრეებმა იციან ხოლმე ასე. ნამდვილი დასჯა კი იყო.
- სადაური მეკობრეები არიან! აკი ჩემი წინაპრები ვეშაპებზე მონადირეები იყვნენ და კონტინენტური კონგრესია თუ რაღაცა იმისი საბუთებიც კი ჰქონდათო!
- ისინი რომ ცეცხლს უშენდნენ, იმ გემზე მეკობრეებად მიაჩნდათ, და რომაელი ჯარისკაცებიც დასჯას ეძახდნენ ამას.
- ხომ ხედავ, როგორ გაგაცოფე. მიყვარს, თავის გასულელებას რომ მოჰყვები.
- ვარ კიდეც სულელი. ვისაც გინდა, ჰკითხე.
- სულ ასე ამირევ ხოლმე დავთრებს. სრული უფლება კი გაქვს იამაყო - ერთ ოჯახში პილიგრიმებიც გყოლიათ და ვეშაპებზე მონადირე გემის კაპიტნებიც.
- იმათ თუ აქვთ?
- ვერ გავიგე, რას მეუბნები.
- ჩემს დიდ წინაპრებს თუ აქვთ-მეთქი საამაყო, რომ მათი უბადრუკი შთამომავალი მედუქნედ ჰყავს ვიღაც ოხერ იტალიელს სწორედ იმ ქალაქში, სადაც თვითონ ბატონ-პატრონები იყვნენ?
- სადაური მედუქნე ხარ, გამგეს უფრო ჰგავხარ - ანგარიშს შენ აწარმოებ, ბანკში შენ შეგაქვს ფული და საქონელსაც შენ უკვეთ ხოლმე.
- მართალი ხარ. თან დუქანსაც მე ვგვი, ნაგავიც მე გამაქვს, მარულოს ფეხქვეშ ვეგები... კატა რომ ვიყო, თაგვებსაც დავუჭერდი.
ქალმა ხელი მოხვია.
- მოდი, მართლა ვისულელოთ, - უთხრა მან, - ოღონდ ამ წითელ პარასკევს ნუ იგინები. მე შენ მიყვარხარ.
- ასეა, - თქვა კაცმა ცოტა ხნის შემდეგ, - ვისაც უნდა გამოელაპარაკო, ბოლოს ამას გეტყვის. ოღონდ ნუ გგონია, რომ ეს ცოლშვილიან კაცთან დედიშობილა წოლის უფლებასაც გაძლევდეს.
- ბავშვებზე მინდოდა ახლა რაღაც მეთქვა.
- ციხეში ჩასვეს?
- ისევ აურია. ჯობს, თვითონ გითხრან.
- შენ რატომ არ...
- მარჯი იანგ-ჰანტს დღეს კიდევ უნდა ვაკითხვინო.
- წიგნი? ვინ არის ეს მარჯი იანგ-ჰანტი, ყველანი რომ მოხიბლა...
- იცი, რა გითხრა - ეჭვიანი რომ ვიყო... ნათქვამია, კაცი რომ თავს იკატუნებს, თითქოს ვერც კი ამჩნევდეს ლამაზ გოგოს...
- ოჰო! მაგასაც თუ გოგოს ეძახი! ორი ქმარი გამოუცვლია.
- მეორე მოუკვდა.
- საუზმე მინდა. და შენც გჯერა ეს სისულელე?
- ძმაზე რაც მირჩია, ამიხდა. ვინმე ძალიან ძვირფასიო, ასე მითხრა.
- ვინმე ჩემი ძალიან ახლობელი და ძვირფასი კაი პანღურს მიიღებს, ახლავე საუზმე თუ არ...
- მივდივარ... ერბოკვერცხი?
- მე მგონი. ნეტავ ვინ დაარქვა წითელი პარასკევი? რა აქვს წითელი და კარგი?
- ეჰ, რა კაცი ხარ! - უთხრა ქალმა, - ღლაბუცისათვის გაჩენილხარ.
ყავა უკვე გამზადებული დახვდა, თეფშით ერბოკვერცხი და შემწვარი პურიც იქვე იდო, როცა ითენ ალენ ჰოული სასადილო ნიშში შეძვრა, ფანჯრის გვერდით.
- დიდებულ გუნებაზე ვარ, - თქვა მან, - მაინც რატომ ეძახიან დიდ წითელ პარასკევს?
- გაზაფხულია, - გამოსძახა ქურასთან მდგარმა ქალმა.
- გაზაფხულის პარასკევი?
- გაზაფხულის ხურვება. ეს რა ამბავია, ბავშვები ადგნენ უკვე?
- ადგნენ, როგორ არა! უქნარა ნაბიჭვრები. უნდა წამოყარო და კარგად აუხურო გვერდები.
- რომ წამოგივლის, შენ თვითონვე არ იცი, რას ბოდავ. შესვენების დროს - თორმეტიდან სამამდე, - არ მოხვალ შინ?
- არა მგონია.
- რატომ?
- ქალებს შევიტყუებ, იქნებ ის შენი მარჯი შევიტყუო.
- გეყოფა, ითენ. ასე ნუ ლაპარაკობ. მარჯი ნამდვილი მეგობარია, პერანგს გაიხდის და შენ მოგცემს.
- ოჰ? აცვია მერე პერანგი?
- ისევ პილიგრიმივით მოჰყვა.
- სანაძლეოს ჩამოვალ, რომ ის შენი მარჯი ნათესავად მერგება. მასაც მეკობრის სისხლი აქვს.
- ოჰ! კიდევ დაიწყო. აჰა, სია, - გულის ჯიბეში ქაღალდი ჩაუდო, - ბევრი მოგეჩვენება, მაგრამ
ჩუქება
