I შეუსვენებლივ თოვს…
ქათქათა ზეწარში გახვეულ ქალაქს შუაღამის სიწყნარე დაუფლებია.
ასეთი ზამთარი დიდი ხანია არ სწვევია ქუთაისს.
დეკემბრის ცივი, წვიმიანი ამინდების შემდეგ ახალი წელი თბილი მზის სხივებით შემოვიდა ქალაქში და თოვლის მომლოდინე პატარებს გუნება გაუფუჭა. მთელი ათი დღე ისეთი ამინდები დაიჭირა, ხეებს კვირტები დაებურცათ და სწორედ მაშინ, როდესაც ყველასდაავიწყდა ზამთარი , დილით გაღვიძებულმა ქუთათურებმა თეთრად გადაპენტილი იხილეს საყვარელი ქალაქი. თითქოს დაკარგულს ინაზღაურებსო, სამი დღე გადაუღებლივ თოვდა. ქალაქში ტრანსპორტის მოძრაობა შეფერხდა; ხვავრიელმა თოვლმა გაუვალი გახადა ქუჩები. მხოლოდ აქა–იქ, ისიც ქალაქის ცენტრალურ ნაწილში,თუ ჩაივლიდა თითო–ოროლა მანქანა საბურავებზე დამაგრებული ჯაჭვების ღრჭიალით.
უჩვეშლო ზამთარმა ქუთათურებს ახალი საზრუნავი გაუჩინა–ხის ნიჩბებით შეიარაღებულნი გულმოდგინედ თოვლავდნენ სახურავებს; ცენტრალურ ქუჩებს ბულდოზერები შეესიენ. დაბინდებამდე არ ცხრებოდა ადამიანთა ჟრიამული
და მოტორების გუგუნი.ახვეტილი თოვლი ბორცვებად აღიმართა ქალაქის მოედანზე.შემდეგ ამბორცვებსაც ახალი საბურველი გადაეფარა და ფართო მოედანი აისბერგებით დაფარულ ყინულოვან ოკეანის მინიატურას დაამსგავსა.
თოვლის მთებმა ისევ ჩახერგეს ჩიხები და შესახვევები,ადამიანებს მხოლოდ ვიწრო საცალფეხო გასასვლელებითღა შეეძლოთ სარგებლობა.
ღამის 2 საათია…
თოვს…
სიჩუმეა ქუჩებში…
თეთრნაბადწამოსხმული მარად მწვანე ნაძვები გოლიათებივით დგანან და გარინდულან.
ქალაქის პარკის გვერდით ცალკე სახლია. იქ შუქი ციმციმებს–არ სძინავთ მილიციის საქალაქო სამმართველოს უფროსის პოლკოვნიკ ბალანჩივაძის ბინაში. პოლკოვნიკის მეუღლე ნინო და რძალი ციალა მაგიდას ალაგებენ. სავარძელში მოხერხებულად მჯდარი პოლკოვნიკი ნება–ნება აბოლებს თამბაქოს და მოფუსფუსე ქალებს ესაუბრება. 12 იანვარი ტრადიციული დღეა ბალანჩივაძის ოჯახში. ერთადერთ შვილიშვილს, ცელქსა და მოუსვენარ თამაზს დღეს 10 წელი შეუსრულდა, პაპამ მეათედ აღნიშნა ღირსშესანიშნავი თარიღი. როგორც ყოველთვის, დღესაც ყველაფერი პაპის განაწესით წარიმართა. საზეიმოდ მორთული პატარა იუბილარი კრავივით დასდევდა საყვარელ პაპას,თვალებგაბრწყინებული ეგებებოდა სტუმრებს და თავაზიანად უხდიდა მადლობას დაბადების დღის მომლოცველებს. ეს დღე დაუვიწყარი იყო მომავალში თამაზისათვის. ორი წლის წინათ პაპამ ნება დართო ღამის 12 საათამდე დარჩენილიყოუფროსებთან. კმაყოფილი ბავშვი სიხარულით სარგებლობდა ამ უფლებით. არავის, მათ შორის მკაცრ ბებო ნინოსაც კი, არ შეეძლო დაერღვია დადგენილი წესი და უფრო ადრე გაესტუმრებინა შვილიშვილი საწოლ ოთახში.
დღესაც სტუმრებმა მხიარულად ივახშმეს,ჩინებულად გაატარეს დრო და ნახევარი საათის წინ წავიდ–წამოვიდნენ.
…სავარძელში ნახევრად მიწოლილი პოლკოვნიკი ტკბილ ფიქრს მისცემოდა…
ბედნიერი ოჯახი აქვს ბალანჩივაძეს: შვილი, ილია, ერთ–ერთი ქარხნის მთავარი ინჟინერია; რძალი ციალა ბარათელი, მთელ ქალაქში ცნობილი ქირურგი, უკვე სადოქტორო დისერტაციაზე მუშაობს; ნინო საოჯახო საქმეებს და თამაზის აღზრდას უნდება. თუ პაპა არავის ანებებდა თამაზის დღეობის გადახდას, ბებიამ განუყოფლად მიითვისა შვილიშვილის აღზრდის უფლება და აგერ უკვე ათი წელია თამაზი მისი პირადი მეთვალყურეობით იზრდება.
ახალგაზრდა ცოლ–ქმარი პირველად ვერ შეეგუა ამ მდგომარეობას, შემდეგ კი სიამოვნებით შეურიგდნენ მკაცრი, მაგრამ სამართლიანი ბებიის მიერ მოპოვებულ უფლებას.
წლევანდელი 12 იანვარი მაინც განსაკუთრებით სასიხარულო იყო ბალანჩივძეების ოჯახისათვის: პოლკოვნიკი რამდენიმე დღის წინ თბილისში გამოიძახეს. შინაგან საქმეთა სამინისტროს ორგანოებში ხანგრძლივი და უმწიკვლო მუშაობისთვის შრომის წითელი დროშის ორდენით დაჯილდოვებულს სსრ კავშირის საზოგადოებრივი წესრიგის დაცვის მინისტრის მოადგილემ სსრ კავშირის უმაღლესი საბჭოს პრეზიდიუმის სახელით ჯილდო გადასცა. თავისი დაჯილდოვების აღნიშვნა პოლკოვნიკმა თამაზის დაბადების დღეს დაუკავშირა და ორი სიხარული ერთად იზეიმა.
…პოლკოვნიკი სავარძელში შესწორდა, შემდეგ საწოლ ოთახისაკენ გააპარა თვალი: ოჯახის ნებიერა მშვიდად ფშვინავდა. მძინარს ცალი ხელი თავქვეშ ამოედო და ტუჩებაბურცულს ოდნავ გადახდოდა მკერდზე საბანი. ბალანჩივაძე სხარტად წამოდგა, ოთახში შევიდა, ბავშვს საბანი შეუკეცა, ნაზად აკოცა შუბლზე და ისევ სასადილო ოთახში დაბრუნდა.
ქალებმა მაგიდის ალაგება დაამთავრეს.
– დაწექით, მამა, მოისვენეთ, უკვე გვიანაა,–წყნარად სთხოვა ციალამ მამამთილს.
– არა უშავს, შვილო, დავიცდი, საცაა ილიაც მოვა.
–ილიას დააგვიანდება, მამა, ტრანსპორტი ვერ მოძრაობს. ეთერი და ქეთევანი კი გორაზე ცხოვრობენ.
– მაინც რა უჩვეულო თოვლი მოვიდა. აგერ ქალი დავბერდი და ასეთი ბავშვობაში, მახსოვს,– ჩაერია ნინო.
– დიდი თოვლი მოვიდა,მაგრამ ეს არაფერია,გაუძლებთ,მოსავალი კი უხვი იქნება.
– დღეს თითქმის ყველა სახლი გადათოვლეს. ქუჩებში მხოლოდ ნიჩბებით შეიარაღებული ხალხი დადიოდა, – სიცილით თქვა ციალამ.
– მოედანთან გაიარე? ვეღარ იცნობ, ისეა შეცვლილი.
– გავიარე,დედა, ლამაზი სანახაობაა.
ქალები ტახტზე ჩამოსხდნენ.
– რა უცნაური კაცია გიორგის მოადგილე, – შეცვალა საუბრის თემა ნინომ.
– ბრეგვაძე?, სულ არ ჰგავს სხვებს, რაღაც ჩუმი და გულჩახვეული სჩანს.
– არა, ნინო, ბრეგვაძე ძალზეგულისხმიერი კაცია, თუმცა ერთი შეხედვით ასეთი არ გეგონება.
– მე მინდელის მსგავსი ხალხი უფრო მომწონს.
– მამამთილს გაეღიმა.
– მესმოდა თქვენი დავა,რომელი პროფესია სჯობიაო,მაგრამ არ ვიცი,ვის აზრს იზიარებდა
ჩუქება
