"კრიტიკის ხელოვნება აკაკი ბაქრაძე `მწერლობის მოთვინიერებაში~ წერს: `ამრიგად, სკკპ-ს მისწრაფება – ერთხელ და საბოლოოდ გაეხადა ლიტერატურული კრიტიკა მწერლობის დამსჯელ რაზმად, კალმით ჯალათად – დამარცხდა და ჩაფლავდა. ლიტერატურული კრიტიკა თანდათანობით უბრუნდება ნამდვილ დანიშნულებას. მაგრამ ეს სრულიადაც არ ნიშნავს იმას, რომ სკკპ-მ ხელი აიღო მიზანზე და შეურიგდა დამარცხებას. იგი ბრძოლას აგრძელებს. ამის უტყუარი საბუთია გაუთავებელი წუწუნი კრიტიკის ჩამორჩენაზე. წამდაუწუმ წამოჭრილი კითხვები – სად არის ლიტერატურული კრიტიკა? არსებობს თუ არა კრიტიკა? – შებრუნებული პოლიტიკაა: მწერლობის სხვადასხვა დარგის წარმომადგენელთა ამხედრება კრიტიკის წინააღმდეგ, ნაირ-ნაირ ანკეტებში თუ ინტერვიუებში პროზაიკოსთა, დრამატურგთა და პოეტთა მიერ კრიტიკის ფუნქციის უარყოფა~. კრიტიკის ფუნქციის, მეტიც, საერთოდ ქართული სალიტერატურო კრიტიკის თვით არსებობის უარყოფა `მწერლობის სხვადასხვა დარგის წარმომადგენელთა~ მიერ ახლაც გრძელდება, დღევანდელ `ანკეტებში თუ ინტერვიუებშიც~, ახლაც, როცა სკკპ აღარ მართავს ქვეყანას; გრძელდება უარყოფა იმისი, რისი არსებობაც ცხადზე უცხადესია. სამოციანი წლებიდან, როცა ასპარეზზე გურამ ასათიანი, აკაკი ბაქრაძე, რევაზ თვარაძე, ოტია პაჭკორია, ნოდარ ჩხეიძე, თამაზ ჩხენკელი გამოვიდნენ, ქართული სალიტერატურო კრიტიკის არანაირ ჩამორჩენაზე აღარ შეიძლება ლაპარაკი. რა არის კრიტიკის მიმართ მწერლობის სხვადასხვა დარგის წარმომადგენელთა ამგვარი დამოკიდებულების ფარული მიზეზი (მიზეზები), მე მგონი, ვიცი, მაგრამ ამაზე სხვა დროს. ახლა აკაკი ბაქრაძეზე უნდა ვილაპარაკო – აკაკი ბაქრაძეზე როგორც ლიტერატურის კრიტიკოსზე. ასეთი დავალება მაქვს მიღებული ალმანახ `ლიტერატურა და სხვა~-ს რედაქტორისაგან."
ჩუქება
