პირველი ნაწილი - მოკვდავნი, საბრალო მოკვდავნი… - 1
ნამდვილი სასწაული უხმაუროდ ხდება.
(ანდაზა)
დღეს ღმერთი მოკვდა, ან შეიძლება გუშინაც, არ ვიცი. თუ ორი ათასი წლის წინ? ხუთი ათასი წლის წინ ხომ არა? იქნებ უხსოვარი დროიდან? ამას რა მნიშვნელობა აქვს. ზეცაში მხოლოდ ერთი უსასრულო დღით ვცხოვრობთ. ისიც თუ ღმერთი შეუძლოდ არ გახდა; ერთ კუთხეში არ მიიკუნტა მისი ქმნილებისგან ზურგშექცეული; არარას კედლისკენ შებრუნებული. გულის ამრევი და ძალაგამოცლილი, მაგრამ მაინც ღმერთი! უსიზმრო ძილსა და ფუჭ სიტყვებზე მეოცნებე.
ჩვენ, მისი ანგელოზები, საკუთარ თავს ვართ მინდობილნი. სამსახური აღარ გვაქვს. მისიის გარეშე დავრჩით. ერთიმეორის მიყოლებით გვიქრება ჩვენი შესაძლებლობები. თუმცა ჯერ კიდევ ძალგვიძს ცის ნებისმიერი კარიბჭის გახსნა უბრალო სათოფურივით. თავისუფლად ვახერხებთ თქვენს საცხოვრებელს სახურავი ავხადოთ. თქვენი ტვინის კოლოფში ქექვაც შეგვიძლია, თქვენი სულის მინის კედლებზე, როგორც მურაბის ქილაზე, ფიქრების თითით წაშლა. მოოქრულ აივანზე დაყრდნობილნი, ოდნავ ვიხრებით ხოლმე თქვენი არსებობისთვის თვალის სადევნებლად, რათა ჩვენი მოწყენილი ყოფა გავიხალისოთ. თქვენთან უკვე ძალიან იშვიათად ვეშვებით. გასასვლელის პოვნა გვიჭირს. ცუდ მცველებად ვიქეცით და ვეღარც კარგ ამბებს გამცნობთ.
ზეციური სამყარო მიწიერზე გაცილებით უარესია. უფრო მეტიც, ამ უზარმაზარ ნანგრევებად ქცეულ სასახლეში, ამ შელახულ „პალას ოლიმპში“, სხვა ათასობით ღვთაებამ და მეუფემ ჰპოვა თავშესაფარი. ზოგიერთი მივიწყებული ღმერთი ჩვენს უსასრულო დერეფნებში დაეხეტება და კარებს უმიზნოდ აღებს. ყველა რელიგიური აღმსარებლობის წარმომადგენლები ოთხსავ კუთხიდან აქ იყრიან თავს. ყველაზე დაუძლურებულები კამათლის თამაშით ერთობიან ისე, რომ თამაშის წესებზე არც კი თანხმდებიან.
და მაინც, მე, რაფაელი, ვისურვებდი თქვენთან, უბედურ მოკვდავებთან ბოლოჯერ სტუმრობას. ნეტავ, კიდევ თუ შემრჩა ძალა სულ პატარა სასწაულის მოსახდენად? ბოროტების ზღვაში წვეთი სიკეთის გასაკეთებლად? კოლიბრის მსგავსად, ალში გახვეულ ტყეს თავისი პატარა ნისკარტით რომ ასხამს წყალს. ამჯერად, საკუთარი სურვილით ვეშვები, ყოველგვარი მისიის გარეშე.
ცის კარი იხსნება. არ ვიცი, შემთხვევით მოხდა ეს თუ არა, მაგრამ ქვევით, სულ ქვევით, მთის ფერდობზე გაშენებულ სახლში, რომელიც ტბას გადაჰყურებს, სადაც ძალიან ლამაზად ირეკლება ცა, მძინარე ქალს ვამჩნევ. თენდება. მისი ბამბის საღამური ჩემს ანგელოზის ხედვაში ქათქათა თეთრ ლაქად იკვეთება. საწოლში მარტოა, დაჭმუჭნილ ზეწარზე გაწოლილი, მარტო დარჩენილა საკუთარ სასოწარკვეთილებასთან. ჩემს თავს ვეკითხები, ხომ არ შემიძლია მისთვის რაიმეს გაკეთება... მაგრამ რისი? რითი უნდა დავიწყო? ქვევით, ჩემგან ძალიან შორს, დედამიწის ამ კუთხეში ზაფხული უკვე ძალაშია შესული. ქალი მალე გაიღვიძებს და თავის ყოველდღიურ კაეშანს დაუბრუნდება. დავაკვირდები და რამეს მოვიფიქრებ...
მე ხომ წინ უსასრულობა მაქვს, მას კი არა.
ჩუქება
