I - მიწას დანარცხებული ბავშვი ნოემბრის ცივ, წვიმიან საღამოს, ზუსტად ხუთ საათზე, წიგნის მაღაზიის მფლობელის, ბატონი ეტიენ ვოლარის პატარა სატვირთო მანქანა, რომელიც, თითქოსდა ნებაზე მიშვებული, ქარივით მიქრის სველ გამზირზე, მოულოდნელად შეეჯახება ღმერთმა უწყის საიდან გამოვარდნილ გოგონას.
კაპიუშონიან წითელ სპორტულ ქურთუკსა და წითელ წინდებში გამოწყობილი გოგონა თავქუდმოგლეჯილი მორბის. ცრემლით დანისლული თვალები, გზააბნეული ბავშვის შიში და, უკანასკნელ წამს, ჩამოშლილი შავი თმის ქვემოდან, ეს გულისშემძვრელი მზერა. ვინ იცის, საიდან მოვლენილი პატარა გოგონას სხეული ჰაერში ავარდება, მანქანის ცხვირს ენარცხება და შუბლით საქარე მინას ამსხვრევს. მუხრუჭების ღრჭიალში, ვოლარს გადამტვრეული ძვლების ტკაცანი ესმის. საღამოს ხუთი საათია. აქეთ-იქით მოსრიალე, მოგუგუნე მანქანებს შორის, ერთბაშად მოცელილი ბავშვის დასახიჩრებული, მიწაზე ნათრევი, მერე კი წინ მოსროლილი უძრავი სხეული დამსხვრეული თოჯინასავით გდია. იქით ჩანთა, აქეთ ცალი ფეხსაცმელი.
სველ ასფალტზე, მუქი სისხლის გუბე თანდათანობით ფართოვდება, წვრილი წითელი ნაკადები კი გველივით მიიკლაკნება ნოემბრის თავსხმაში მყისიერად გაქვავებული მანქანების ქვეშ.
ეს ყოველივე საღამოს ხუთ საათზე მოხდება, უბედურ შემთხვევამდე ჯერ კიდევ ადრეა. ბედისწერას ვერაფერს დააბრალებ, რადგან წინასწარ არაფერია განსაზღვრული. უბრალოდ, ცხოვრებაში, უკანასკნელ წუთს, თავს იჩენს წვრილმანი შემთხვევითობა, რომელიც აბუჩად იგდებს ყოველგვარ წინასწარჭვრეტას და ჩანაფიქრს და არარაობად აქცევს ჩვენს მოლოდინს.
ხუთის ნახევარზე, ნებისმიერი ქალაქის ნებისმიერ უბანში, დაწყებითი სკოლის ეზოდან ბავშვები გამოდიან. ეს მათთვის „დედების საათია“. რამდენიმე წუთის წინ ჯერ კიდევ მდუმარე მაღალი სახლების ნაცრისფერ კედლებს მხიარული ყიჟინა და გადაძახილი ედება. სკოლის კარები ნიჟარასავით იხსნება. წვიმისგან გალუმპული, კუს ჯავშნის მსგავსი ქოლგების ქვეშ შეყუჟული დედები პატარებს ელოდებიან. ბავშვები მორბიან და ერთმანეთს მუჯლუგუნებით უმასპინძლდებიან.
მოჩქარე დედები შვილებისკენ იხრებიან, ისინი კი სახეს მაღლა სწევენ, ლოყებს უშვერენ, რაღაც გაუგებარს ლუღლუღებენ და მუყაოს, ქსოვილის ან თიხის ნაკეთობებს დედებს ცხვირში სჩრიან. დედები მძლავრი საცეცებით შვილებს მხრებიდან ჩანთებს ხსნიან, მათთვის ესოდენ ძვირფას ნახელავს საგულდაგულოდ ინახავენ და მყისვე იშლებიან. ქოლგები სხვადასხვა მიმართულებით მიიჩქარიან. მანქანები ღმუილით სწყდებიან ადგილს.
შეგვიანებული მშობლების მომლოდინე ბავშვების ზედამხედველი ლურჯხალათიანი ქალი სკოლის კარებს ხურავს.
სიჩუმე ისადგურებს, დღის ნათელი იწრიტება, წვიმა კი ძალას იკრებს.
ყველაფერი შეიძლება მოხდეს, ყველაზე უარესიც კი, რადგან შესაძლებლობათა კრებულში მისთვისაც მოინახება ადგილი. უარესი სანადიროდ გამოსული ტურასავით დაყიალებს ყოველდღიურობის ბანალურობაში და ხელსაყრელ შემთხვევას ელოდება.
ხუთის ნახევარზე, ევა, სწორედ ის წითელქურთუკიანი გოგონა, სხვა ბავშვებთან ერთად სკოლის ეზოს გადაკვეთს. სკოლის გალავნის გადაღმა მხიარული აურზაური და აღმა-დაღმა სირბილი იწყება. თავშეყრილი ქალების მჭიდრო ჯგუფში, თითოეული ბავშვი მყისვე გამოიცნობს მხოლოდ მისთვის ესოდენ შინაურ, განუმეორებელ სითბოს, ხელს, რომელსაც უნდა ჩაეჭიდოს და ლოყას, რომელსაც გამქცევად, ტუჩებით უნდა შეეხოს. ამ ყოველდღიურ, თითქოსდა არცთუ ისე მნიშვნელოვან შეხვედრებს დედის, სისველის და ცხელი ფუნთუშის სურნელი დაჰკრავს.
ბავშვების რიგი თხელდება, ევა ნაბიჯს ანელებს, სხვებს ჩამორჩება და გრძნობს, როგორ ეცემა წვიმის წვეთები თმიდან შუბლზე. ამ სკოლაში ახლახან გადმოვიდა, კარგად არც უბანს იცნობს და არც ქალაქს. სხვა ბავშვებს წესიერადაც არ გამოლაპარაკებია.
ევას რაღაც აწუხებს. ყოველ საღამოს ასეა: ეშინია, მომლოდინე ქალებში დედას ვერ დალანდავს და მისკენ დაჟინებით მომართული კეთილმოსურნე თვალების მზერასაც ვერ გადააწყდება.
დედა ხშირად იგვიანებს, ზოგჯერ რამდენიმე წუთს, ზოგჯერ მეტადაც. რაც ამ ქალაქში გადმოვიდნენ, სულ ასეა: კვირაში რამდენჯერმე, ტერეზი მაშინ გამოჩნდება, როდესაც სხვა დედები ქუჩის კუთხეში გაუჩინარდებიან. ნაბიჯს უჩქარებს, მძიმედ სუნთქავს, პირში კი, როგორც ყოველთვის, სიგარეტი აქვს გაჩრილი. მობოდიშებას შორიდან იწყებს და თავს დაბლა ხრის, თითქოს შეწყალებას ითხოვსო. მერე, ისევ ისეთი შორეული ხდება და სახეზე მსუბუქი ნისლი გადაეფინება.
ახალგაზრდა ქალი მუდამ ერთსა და იმავეს იმეორებს: „ადრე გამოსვლა ვერაფრით შევძელი... ხომ გესმის, ძვირფასო?“ ან კიდევ იმას ამბობს, რისი თვითონაც არ სჯერა: „წარმოუდგენელია, ასე ადრე რატომ გამოგიშვეს?“ თითქოს არ იცოდეს, რომ სკოლის კარები მუდამ ერთსა და იმავე დროს იღება და იხურება. ასეა თუ ისე, დღემდე ეს მოუწესრიგებელი დედა სკოლასთან მისვლას ყოველთვის ასწრებდა. ევასთვის კი მთავარი ეს იყო - დედამიწა ისევ ისე მშვიდად ტრიალებდა და ამ სრულიად უცნობ ქალაქში მიწა ფეხქვეშ არ ეცლებოდა.
სახლისკენ მიმავალ გზაზე, ევა დედის პალტოს კალთას ეჭიდება. დედას ხელის ჩაკიდება არ უყვარს, თამბაქოთი გაყვითლებულ თითებში პატარა ხელი ეხამუშება და თავს უხერხულად გრძნობს.
დღეს, ამ სველ ლაბადებსა და ქოლგებს შორის, ევას სულ უფრო მეტი მღელვარება იპყრობს. გული ძალუმად უცემს, თვალმოჭუტული ქუჩას გასცქერის და ცდილობს, გამვლელებისგან გამოარჩიოს ის ერთადერთი, რომელსაც ასე
ჩუქება
