სოროები ბიჭი გზატკეცილს მიუყვებოდა. ბალახებში დასავლეთისკენ გაჭრილი გზა ალესილ დანასავით ლაპლაპებდა. ღრუბელთა უზარმაზარი ჩრდილები თავსა და მხრებზე გორა-გორა გადაუდიოდა. ეჩვენებოდა, მანქანების ჩუმი შრიალი ტვინში ორთქლის ბუღს უტოვებდა. აგვისტოს მბზინავი, მსუყე, ცვრიანი ბალახი ფეხებს უსველებდა. საკმარისი იყო გზატკეცილიდან ოდნავ გადაეხვია და იმ ადგილს მიადგებოდა. დიახ, სწორედ აქ ცხოვრობდა ის, ასე: ასფალტსა და ცას შორის გამოკიდებული. არაფრის გახსენება არ სურდა, მოგონებებს ებრძოდა, მაგრამ წარსულის მომაბეზრებელი აჩრდილები მიყუჩებული ხმაურივით შერჩენოდა მეხსიერების იდუმალ კუნჭულებს.ბიჭს მოეჩვენა, თითქოს ახლა დაიბადა ვიღაცის წარმოსახვაში და სროლასავით გახმიანდა გზატკეცილის ზემოთ, რომელსაც კამარად ედგა მზის ფერადი გარსის ქვეშ მოგვირგვინებული ტყეთა კენწეროები. ეს სინათლე თვითონ არაფერში სჭირდებოდა, ის მასში ლივლივებდა, მთლიანი და მსუბუქი, როგორც მტვრის კოლტი.
თითქოს ვიღაცას საგანგებოდ და ერთდროულად შეექმნა თავად ის და მისი მიზანიც. და ახლა ისე მიიწევდა წინ, ვერ გაეგო, საით და რატომ მიდიოდა. თუმცა ყველაფერი, რაც წლების განმავლობაში მასში მწიფდებოდა, ამჯერად უკვე იცოდა, რაც იყო და იმას ასდევნებოდა.
სხვა გზა არ ჰქონდა, უბრალოდ უნდა დამორჩილებოდა სწრაფვას, რადგანაც ამ ჭარბ ნათელში მას წინასწარვე ეპატიებოდა ყველაფერი.
მზეზე გავარვარებული ქვები ბალახში ფეთქავდნენ. ის სუნი გაიხსენა... მხურვალე სხეულის სუნი. როცა სამზარეულოში საღამოხანს იმას ყელის ნაკეცებში ჩაუყო ცხვირი... პირველად მაშინ იგრძნო ნერვიული, მხურვალე, ჩუხჩუხა სისხლის ბილიკის გამალებული დენა.
– რა, რა გინდა, რაშია საქმე? – აჩურჩულდა მაშინ ის, ოღონდ ისე, თვალი არ მოუშორებია წიგნისთვის. ქალი იშვიათად ეხებოდა, თვითონაც იშვიათად თუ მოჰკიდებდა ხელს, რატომღაც გრძნობდა, რომ ამის ნება არ ჰქონდა.
– რა გჭირს ? – ეჩურჩულებოდა ქალი გვიანი საღამოს ძალამინავლებული ხმით, – რაიმეს თქმა გინდოდა?
ქალს ამ დროს ყოველთვის ეძინა.
– არაფრის!...
– ნუ... თუ არაფრის, მაშინ წადი და დაიძინე, შენს ძმას უკვე სძინავს.
ის ჩემი ძმა არ არის.
ის არ არის ჩემი ძმა... და, საერთოდაც, არავინ არაა ჩემი ძმა. მე ჰაერიდან დაბადებული სიბრძნე ვარ.
ბოულინგის ბურთივით ჩუმად ჩაუსრიალა გვერდით თეთრმა პორშემ. ერთხელ ჰქონდა ნანახი ტელევიზორში, როგორ თამაშობდნენ ბოულინგს. ნანახი ჰქონდა პორშეც, რომლის მოგებაც შესაძლებელი იყო, თუ ნაყიდი ნივთის კუპონს შეავსებდი. იმ სხვა პორშეს, ბავშვთა თავშესაფრის საშხაპის ცხელი წყლის ონკანივით წითლად რომ ბზინავდა, გრძელფეხება გოგოები შემოხვეოდნენ და თავადაც ცელოფანშემოკრულებივით ბზინავდნენ. თანაც ისე ეფერებოდნენ ავტომობილს, თითქოს ცოცხალი ყოფილიყო და წინასწარვე იყვნენ შეყვარებულები იმ კაცზე, ვინც მას მოიგებდა ანუ მანქანის მომავალ პატრონზე. მაშინ მას ეგონა, რომ სიყვარული, რომელზეც ხალხი ამდენს ლაპარაკობდა, იმდაგვარი უნდა ყოფილიყო, ყველას დაბადებოდა სურვილი, მისი გამხდარიყავი. სამწუხაროდ, ვერავინ აუხსნა, რანაირად უნდა მიეღწია ამისთვის. ლამაზმანები, რომლებიც სასაჩუქრე ლენტებივით შემოსალტოდნენ წითელ პორშეს, გრძელი და თხელი ფეხების პატრონები იყვნენ. მსგავსი რამ სხვაგან არსად უნახავს. ბავშვთა სახლის თანამშრომელი, რბილუკანალიანი ქალები და გოგონები, ისეთი თეძოგანიერები იყვნენ, მათი დანახვისაც კი ეშინოდა. ისინი თავიანთ დიდ და მორებივით მსხვილ ფეხებს მყარად ადგამდნენ მიწაზე, ხოლო დერეფანში საშინელი ხმაურით დააბიჯებდნენ. იფიქრა: ჩანს, ტელევიზორის ლამაზმანები საჯიშე ქათმებივით სპეციალურად გამოჰყავთ და ამრავლებენ, რომ მერე პორშეებს გაეგლასუნონო, – და ხელი გავარვარებული შარვლის უბისაკენ წაიღო.
თეთრმა პორშემ სიჩქარეს უკლო და შეჩერდა. უმალ იგრძნო, მის გამო, მაგრამ თითქოს ვერ შეამჩნია, ნაბიჯი არ შეუნელებია... მანქანა ნელი სრიალით დაეწია და მაშინვე წინა კარიც გაიღო.
– შორს გაგიწევია, დაჯექი, წაგიყვან!
დაფრთხა, ის ეგონა... ღია ფერის პიჯაკით, საფეთქლებთან მზით მოვარაყებული თმითა და სურნელით, იმ სურნელით!... კიდევ ბზინვარე ლიკრაში გამოკრული ტერფით. ამასაც იმასავით შიშველი ფეხი ედო პედალზე. უსაფრთხოებისთვის ყველა დეტალი შენიშნა და დაიმახსოვრა. თან ისე გაწითლდა, წამით თვალთ დაუბნელდა... დაუჯერებელი ჩანდა, ამდენი წლის შემდეგ, თანაც ამ პორშეში რომ ეს ქალი ის ყოფილიყო. ეს სუნიც, ოდნავ მსგავსი ხმის ტემბრიც, კბილის გვირგვინებივით საჭეს შემოწყობილი თითების წვრილი ფალანგები... მიხვდა, ეს ილუზია იყო და გაჩერებულ მანქანაში წინა სკამზე, ქალის გვერდით ჩაჯდა.
ავტომობილი დაიძრა. კარაქში ჩარჭობილ დანასავით უხმოდ და ფრთხილად მისრიალებდა გზატკეცილზე. ქალი რაღაცას ეკითხებოდა, და მხოლოდ იმას მიხვდა, რომ ტყუილი უნდა ეთქვა, მხოლოდ ტყუილი. სხვა არაფერი, ერც ერთი მარცვალი სიმართლისა. არ შეიძლება ამათ სიმართლე უთხრა. ბოლოს და ბოლოს, ამ ქალს საერთოდაც არ იცნობდა და არც სურვილი ჰქონდა ნაცნობობისა. თავიდან, როცა პატარა იყო, ეგონა, რომ ქალებისთვის სიმართლეს დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა. მერე დარწმუნდა, სინამდვილეში მათ ეს სულაც
ჩუქება
