მადლობა „გუგლს“ ჯობდა, მოგზაურობა აქედან არ დამეწყო, სადგურის გარშემო ხრიოკი ადგილებიდან, დღესაც ამ ქალაქის უდაბურებას რომ მოწმობს, ქალაქის, რომელიც ძლევამოსილ ბრძოლებში დაიბომბა და განადგურდა, რადგან დაისაჯა იმის გამო, რომ ომი აქედან იმართებოდა – ქვეყნიერების გამაჩანაგებელი რკინის ბორბლებიანი და რკინის ფრთებიანი უსასრულო ბლიცკრიგი. დიდი ხანია, ეს ქალაქი მსოფლიოს ერთ-ერთი ყველაზე მშვიდობიანი ქალაქია და იმის ნიშნად, რომ ომი არ დავიწყებია, მშვიდობას ლამის აგრესიულად იცავს.
სადგური ცოტა ხნის წინ აშენდა ქალაქის შუაგულში და მშვიდობის მიუხედავად, უჟმური და უხალისოა – ყველაზე უჟმური ადგილი, ჩვენს სიგრძე-სიგანეზე გაერთიანებულ, მაგრამ მაინც შემოსაზღვრულ ევროპაში – თითქოს ყველა იმ დანაკარგს განასახიერებს, ვერაფრით რომ აინაზღაურებ, რადგან წარსულში წასულს მატარებლით ვერ დაეწევი, ადგილი, სადაც მუდამ გამჭოლი ქარია, სადაც უდაბნოს უდაბურებაში მზერას ვერაფერზე შეაჩერებ, სანამ ქალაქის ცენტრში არ გახვალ სიცარიელიდან, რომელსაც ვერც ერთი მთავრობა, შენობა და კეთილი ზრახვა ვერ შეავსებს.
ახლაც გამჭოლი ქარი უბერავდა, როცა ბაქანზე ვიდექი, მობეზრებული, Bombardier Willkommen in Berlin-ის უზარმაზარ ასოებს ვუყურებდი და ამ დაუნდობელი მასპინძლობით გაკვირვებული, მის კონტურებს შევიგრძნობდი. გამჭოლი ქარი უბერავდა, როცა მოხუცი კაცი მომიახლოვდა და ბომბარდირზე მკითხა.
მაშინვე ბომბები გახსენდებაო, თქვა მან, არტილერია, ეს საშინელი, უაზრო ომი და მაინცდამაინც ბერლინი რატომ უნდა გესალმებოდეს ასე, ეს მშვენიერი, მშვიდობიანი და ერთხელ უკვე დაბომბილი ქალაქი, რომელსაც ეს ყველაფერი კარგად ახსოვს, ხომ წარმოუდგენელია, რომ ბერლინი ყველა ჩამომსვლელს ჩემსავით, ასე ვთქვათ, ამხელა ასოებიანი სიტყვით ბომბავდეს, ეს კეთილი იყოს თქვენი მობრძანება რაღას ნიშნავს, ვინ და რით უნდა დაბომბონო, ამ კითხვაზე პასუხს დაუყოვნებლივ ითხოვდა, რადგან მისი მატარებელი უკვე გადიოდა. იმით გაკვირვებულმა, რომ ჩემი შინაგანი ხმა ამ მოხუცი კაცის სახით მომევლინა, რომელსაც შავი თვალები და ამერიკული აქცენტი ჰქონდა და სულმოუთქმელად, აღელვებულმა დამაყარა კითხვები, რომლებიც გონებაში ათასჯერ მაინც დამისვამს და ახლა ბაქანზე სულ უფრო და უფრო ვიძირებოდი კითხვების ამ ზღვაში, ვუპასუხე, მეც მაშინვე ომი მახსენდება-მეთქი. ეს ასე მარტო ასაკის გამო არ არის, ისედაც სულ ომზე ვფიქრობ, განსაკუთრებით მაშინ, როცა აქ ვარ ხოლმე, სატრანზიტო რკინიგზის ხაზზე, სადაც მატარებლებს ბოლო გაჩერება არ აქვთ, ასე რომ სადარდებელიც არაფერია, მუდამ გზას აგრძელებენ და ის პირველი არ იყო, ვისაც ეს კითხვა გაუჩნდა და ამ კითხვით მომმართავდა, ასე ვფიქრობდი და ამ დროს კაცმა თქვა, My name is Samuel, Sam.
მერე მოვუყევი, რომ Bombardier-ი ფრანგული მიუზიკლია, რომელიც ბერლინში წარმატებით იდგმება, მის სანახავად ამ ქალაქში ბევრი ჩამოდის, წარმოიდგინეთ, მარტო ამ Bombardier-ისთვის, პარიზის კომუნაზე და, საერთოდ, იმდროინდელ ამბებზეა, ორი ღამე სასტუმროში და მიუზიკლი. მოკლედ, როგორც დღეს ხდება ხოლმე, ყველაფერი ისეა, ამან უკვე შექმნა ერთხელ პრობლემა, რადგან ცენტრალურ სადგურში ბომბარდირს უკეთებენ რეკლამას, ამ ერთადერთი სიტყვით, უკომენტაროდ და ამაზე უკვე დაწერეს კიდეც გაზეთში. მახსოვს, წერდნენ, ეს სიტყვა არასწორ ასოციაციებს იწვევსო და ქალაქმა მიუზიკლს უჩივლა სასამართლოში, საქმეში ლინგვისტებიც ჩართეს, რომლებიც ამ სიტყვის ძალადობის პოტენციალს იკვლევდნენ და სასამართლომ საქმე რეკლამის სასარგებლოდ გადაჭრა. მე ჩემი სიტყვების უფრო მჯეროდა, თუმცა წარმოდგენა არ მქონდა, რას ნიშნავდა ეს ბომბარდირი სადგურის თაღოვან ჭერში და საიდან გაჩნდა, მაგრამ სულაც არ ვთვლიდი, რომ, რასაც ასე შთაგონებით და დარწმუნებით ვყვებოდი, ტყუილი იყო და ამ შთაგონებით ფრთაშესხმული, მაღლა და მაღლა მივფრინავდი ისე, რომ ჩამოვარდნის შიშიც არ მქონდა და არგამოტანილი განაჩენის ზიგზაგებში ვტრიალებდი, რადგან ვინც არ ტყუის, ის ვერც დაფრინავს.
სად მიემგზავრებით? მკითხა მოხუცმა კაცმა და მეც ისე, რომ ერთი წუთითაც არ შევყოვნებულვარ, ყველაფერი ისეთივე აღმაფრენით მოვუყევი, თითქოს შემდეგი მიუზიკლისთვის განაჩენი გამომქონდა. ვუყვებოდი პოლონურ ქალაქზე, საიდანაც ასი წლის წინ ჩემი ნათესავები ვარშავაში გადავიდნენ, შემდეგ კი აღმოსავლეთისკენ გააგრძელეს გზა, იქნებ იმიტომ, რომ რუსული ენა ჩემთვის მემკვიდრეობით გადმოეცათ, რომელსაც ასე დიდსულოვნად ვეღარავის დავუთმობ, მოკლედ, dead end, მაგრამ მოიცა, ამიტომაც უნდა წავიდე – იქ, პოლონეთის ერთ-ერთ უძველეს ქალაქში, სადაც წინაპრები, რომლებზეც არაფერია ცნობილი და მათზე მართლა არავის წარმოდგენა არ აქვს, ორი, სამი და ოთხი საუკუნის წინათ ცხოვრობდნენ, შეიძლება, მეთხუთმეტე საუკუნიდანაც კი, როცა პატარა პოლონურ ქალაქში, როგორც ებრაელებმა, გარანტია მიიღეს და იქაურების მეზობლები გახდნენ. And you? მკითხა სემმა და ვუთხარი, შემთხვევით ვარ ებრაელი-მეთქი.
ჩვენც ამ მატარებელს ველოდებით, მითხრა სემმა ხანმოკლე პაუზის შემდეგ, ჩვენც ამ ვარშავის ექსპრესით მივემგზავრებით. მატარებლით, სუფთა ჯიშის ცხენს რომ ჰგავს,
ჩუქება
