ანი ერნო - არასასურველი ორსულობა
„ორმო, როგორც ფეხმძიმე პატარძალი“.
ედუარდ ლიმონოვი
„ჩვენი ორმო ძალიან დიდია. [...] ორმოში ვდგავარ და ყავას ვსვამ. [...] ორმოში ასევე თეთრი ლოდია, როგორც მუცელი. ისეთივე თეთრი და ისეთივე ყავისფერი, როგორიც მუცელი“. ეს სიტყვები რუს მწერალს ეკუთვნის, რომელსაც ედუარდ ლიმონოვი ერქვა და რომელიც, სხვათა შორის, აფხაზეთის ომში იბრძოდა აფხაზების მხარეს, ანუ ჩვენს წინააღმდეგ. მისი სიტყვები „ხელმოცარულის დღიურიდან“, წიგნის დასასრულამდე რამდენიმე თავით წინ, ვფიქრობ, ესატყვისება ანი ერნოს და მის ნაწარმოებს - „მოვლენა“.
ანი ერნო სწორედ ასეთ ორმოში ჩავარდა, ორმოში, რომელსაც „არასასურველი ორსულობა“ ჰქვია, იმ ორმოში, რომელში ჩავარდნის რისკიც მან წინასწარ იცოდა. ამ ორმოს შეიძლება ეწოდოს თავად „კულტურა“, რომელიც პოზიტიურად ჟღერს ზოგიერთებისთვის, მაგრამ სრულიად ნეგატიურად ჟღერდა ანი ერნოსთვის, რადგანაც იგი არ ეკუთვნოდა იმათ წრეს, ვისაც თავიანთ კულტურაში თავისუფლად ნავარდის ფუფუნება აქვთ. და სწორედ ასეთ მდგომარეობაში ის დაორსულდა, ერთი მხრივ, ბიოლოგიური ნაყოფით და, მეორე მხრივ, იმ კულტურით, რომელიც არ აძლევდა მას ამ ნაყოფის თავისუფლად განკარგვის უფლებას. მაგრამ სხვები, პრივილეგირებულთა წრიდან, მდიდრები, ამ „უფლებას“ იყენებდნენ და თანაც დისკომფორტის გარეშე, მარტივად, ხელმისაწვდომად, რადგან მათ ჰქონდათ ფული, კავშირები და ა.შ. და ანი ერნო, რომელსაც ყოველივე ეს აკლდა, მაგრამ სურდა, რომ ჰქონოდა, აუჯანყდა თავის ნაყოფს, როგორც თავის ბორკილს, და გადაწყვიტა, მოეშორებინა ის. სწორედ ამაზეა ეს წიგნი - „მოვლენა“: როგორ მოიშორა ახალგაზრდა ქალმა დაუგეგმავი ნაყოფი და რა სირთულეები გადახდა ამ გზაზე არა მხოლოდ ტექნიკური, არამედ ფსიქოლოგიურიც.
ანი ერნო არ განიცდის თავის ნაყოფს, როგორც „შვილს“. ის მისთვის უბრალოდ „სასაცილო თოჯინაა“, მის ფეხებშუა დაკიდული, გაშეშებული. ანი ერნოსთვის ეს იყო ქვა, რომლითაც მძიმდებოდა, და ეს ქვა მას უნდა გადაეგდო.
„მოვლენაში“ დაბალი სოციალური წარმომავლობის ქალი იბრძვის იმისთვის, რომ ემანსიპირდეს, ამ სიტყვის ევროპული გაგებით: განაგოს თავისი საშო, იყოს მისი ბატონ-პატრონი. მაგრამ საშომდე, რომელიც ქალის ორგანოა და წელს ქვევითაა, არსებობს მეორე საშო - წელს ზევით, თავის ქალაში, რომელიც ქალსა და მამაკაცს ათანასწორებს, და ქვედა საშოში აბორტამდე ზედა საშოში რაღაც აბორტის მსგავსია საჭირო, იმ მენტალურ დაბრკოლებათა მოშორება, რომლებიც ქვედამდე არ გიშვებენ. ანი ერნომ გაიკეთა ეს აბორტიც, აბორტი თავში, ის, რაც არ ჩაუდენია მისი სოციალური წრის ქალების უმრავლესობას, რომელთათვისაც საკუთარი საშო პირობითად დარჩა საკუთრად, მათ მასზე სრული ძალაუფლება ვერ მოიპოვეს.
ანი ერნო გრძნობს თავის გამარჯვებას. სწორედ ეს გამარჯვება აწერინებს მას: აბორტი, როგორც გამარჯვება. მაგრამ მთავარი ბრძოლა წინაა - ეს წერის ბრძოლაა და წერის გამარჯვება: ანი ერნომ მოშორებული ნაყოფი ახლა უკვე ნაწერშიც უნდა მოიშოროს, ლიტერატურაში... მან იცის, რომ ნაყოფი მის საშოში და სიტყვა მკითხველის თავში ფატალურად დაკავშირებულია.
გაიმარჯვა თუ არა ანი ერნომ, გაუკეთა თუ არა აბორტი თავის მკითხველს? ეს უკვე ყოველმა მკითხველმა საკუთარ თავში უნდა გადაწყვიტოს.
ვალერი ოთხოზორია
ჩუქება
