შესავალი მე იმ კაცის სამი ფოტოსურათი მაქვს ნანახი.
ერთ-ერთი ფოტო, როგორც ამბობენ, ბავშვობის დროინდელია. ფოტოზე ათიოდე წლის ბიჭუნა გარშემორტყმულია გოგონებით (რომლებიც, სავარაუდოდ, მისი დები, დეიდაშვილები, მამიდაშვილები ან ბიძაშვილები არიან). ბიჭი გუბურის პირას დგას, ზოლიანი ჰაკამა (წელს ქვემოთ ჩასაცმელი განიერი ტრადიციული სამოსი.) აცვია, თავი ოდნავ მარცხნივ აქვს გადახრილი და რაღაც საძაგლად იღიმის. რატომ საძაგლადო, მკითხავს ზოგიერთი ბრიყვი (ვგულისხმობ მათ, ვინც სილამაზეს სიმახინჯისგან ვერ არჩევს) და სრულიად უემოციო, არაფრისმთქმელი გამომეტყველებით დაამატებს, რა საყვარელი ბიჭუნააო. მის მიმართ ასეთი საქებარი სიტყვების გამეტება, ვფიქრობ, აზრს სრულიად მოკლებულია. ამ ბავშვის ღიმილიან სახეზე ნამდვილად არის რაღაც ისეთი, რასაც მომხიბვლელს უწოდებენ, თუმცა ის, ვისაც ოდნავი შეხება მაინც ჰქონია მშვენიერებასთან, ვისაც სილამაზისა და სიმახინჯის ერთმანეთისგან გარჩევა უსწავლია, ფოტოს მხოლოდ ერთხელ შეავლებს თვალს, უსიამოვნოდ წაიჩურჩულებს, ეს რა საზიზღარი ბავშვიაო და შემდეგ ამ ფოტოს ისე ამრეზით მოისვრის განზე, თითქოს ჭიაყელას იშორებდეს თავიდან.
ამ ბავშვის სახეს რაც უფრო აკვირდები, მით მეტად გიპყრობს უცნაური, ავის მომასწავებელი შეგრძნება და ხვდები, რომ რასაც უცქერ, სულაც არაა მოღიმარი სახე, რადგან ბავშვს საერთოდ არ ეღიმება. ამის დასტურია, თუნდაც, მისი დგომის მანერა - ის ფეხზე დგას და ორივე ხელი მუშტებად აქვს შეკრული. ამ პოზაში ადამიანებს, როგორც წესი, არასოდეს ეღიმებათ. იფიქრებ, რომ ეს მაიმუნია და მაიმუნის მოღიმარი სახე, ზედ უშნოდ რომ დასტყობია ნაოჭები. შეიძლება ვინმემ ჩათვალოს, პატარა ბიჭუნას ღიმილისგან სახეზე ღრმულები და ნაოჭები გასჩენიაო, მაგრამ ასე არ არის. მისი გამომეტყველება რაღაც გაუგებარ, გულის ამრევ ზიზღს იწვევს. ბავშვის ასეთი უცნაური სახე არასოდეს მინახავს.
მეორე ფოტოსურათზე მშვენიერი გარეგნობის ყმაწვილი ჩანს. ეტყობა, რომ ჯერ კიდევ სწავლობს, ოღონდ როდინდელი ფოტოა, ზუსტად არ ვიცი, სკოლის დამამთავრებელ კლასში ან ინსტიტუტში სწავლის დროს უნდა იყოს გადაღებული. თავად ყმაწვილი წარმოუდგენლად მომხიბლავია. უცნაურად გზაფრავს კიდეც მისი გარეგნობა და ეჭვი გიჩნდება, რომ ეს სახე ცოცხალ ადამიანს არ ეკუთვნის. არადა, სტუდენტური უნიფორმა აცვია, გულის ჯიბიდან დაკეცილი ქათქათა ცხვირსახოცი მოუჩანს, მოწნულ სავარძელში ჩამჯდარა და ფეხი ფეხზე გადაუდვია. ის ამ ფოტოზეც იღიმის. მართალია, ამჯერად დაჯღანულ-დანაოჭებული მაიმუნივით აღარ იყურება და მომაჯადოებელი, ძალზე ოსტატურად მორგებული ღიმილი დასთამაშებს სახეზე, მაგრამ არის რაღაც არაადამიანური მის ღიმილში. მასში სულ ცოტათიც კი არ იგრძნობა კეთილშობილება, ან სისხლსავსე ცხოვრებით ტკბობა, ან იმით კმაყოფილება, რომ ადამიანად გაჩნდა. თითქოს, ამ ბიჭის არსებობას ჩიტის წონაც არ აქვს, არავითარი ღირებულება არ გააჩნია. ისეთივე მსუბუქი და უფასურია, როგორც ბუმბულის ღერი. მისი ღიმილი კი თეთრ ქაღალდზე გასმული ერთი უბრალო ხაზია და მეტი არაფერი. რაღა თქმა უნდა, ამგვარი ღიმილი სრულ სიყალბედ აღიქმება, ამიტომაც მის გამომეტყველებას საბოლოოდ მაინც ვერაფერს დაარქმევ, ეს არც მედიდურობაა, არც ფუქსავატობა, არც მამათმავლური ნაზი მზერა და იმასაც ხვდები, რომ ეს ბიჭი მოდას აყოლილი დარდიმანდიც ვერაფრით იქნება. ფოტოს კარგად რომ დააკვირდები, იგრძნობ, რომ ამ ყმაწვილის მომხიბვლელობა ისე გზაფრავს და გაშინებს, თითქოს, მოჩვენება დაინახე. ამგვარი უცნაური გარეგნობის ახალგაზრდა არასოდეს შემხვედრია. სულ მთლად შემაძრწუნებელია მესამე ფოტოსურათი. მასზე შეუძლებელია ამ კაცის ასაკის დადგენა, თუმცა ეტყობა, რომ თმაში უკვე ჭაღარა აქვს შეპარული. ოთახში საშინელი სიბინძურეა (ფოტოზე აშკარად ჩანს სამ ადგილას ჩამონგრეული კედელი), კაცი ოთახის კუთხეში ზის და ორივე ხელი ჰიბაჩის (ჰიბაჩი - ერთგვარი ტრადიციული ქვანახშირის გამათბობელი.) პატარა გამათბობელზე აქვს მიფიცხებული). ამჯერად არ იღიმის. მისი მზერა საერთოდ არაფერს გამოხატავს, თითქოს, ფოტოზე მიცვალებულია გამოსახული, რომელიც ხელებს ჰიბაჩიზე ითბობს. რაღაცნაირი ავბედითი სიბილწის სუნი ასდის ამ ფოტოსურათს. თუმცა მასში მხოლოდ ეს არაა შემაძრწუნებელი - მამაკაცის თავი ძალიან დიდი ზომისაა. მისი სახის ნაკვთებს დეტალურად ათვალიერებ და ხედავ ჩვეულებრივ შუბლს, შუბლზე ნაოჭებს, წარბებს, არაფრით გამორჩეულ თვალებს, ცხვირს, პირს და ნიკაპს, ოღონდ მის სახეს გამომეტყველება საერთოდ არ აქვს, ისეთი სახეა, რომ ვერ დაიმახსოვრებ, არავითარი გამორჩეული ნიშანი არ გააჩნია. ფოტოს ვუყურებ, შემდეგ თვალებს ვხუჭავ და ეს სახე მაშინვე მავიწყდება. გონებაში შემიძლია აღვიდგინო ის, თუ როგორია ამ ოთახის კედლები და პატარა გამათბობელი, მაგრამ ოთახში მყოფი მთავარი სუბიექტის გახსენებას ვერაფრით ვახერხებ და მისი სახე სრულიად იშლება ჩემი მეხსიერებიდან. ვერავინ შეძლებს, დახატოს ასეთი სახის მქონე ადამიანის სურათი ან, თუნდაც, კარიკატურა. თვალებს ვახელ და ვცდილობ, ახლა თვალგახელილმა წარმოვიდგინო მისი სახე, მაგრამ უშედეგოდ, არაფერი იცვლება, მეტიც, თვალს რომ ვახელ, კიდევ ერთხელ
ჩუქება
