კაცები გოგია ხევს გამოღმა ცხოვრობს, ბახა - ხევს გაღმა. პირიქითაც შეიძლება ითქვას, ხევს გამოღმა ბახა ცხოვრობს, ხევს გაღმა - გოგია, ეს იმაზეა დამოკიდებული, ვის მხარეზე დადგებით, ბახაანთი თუ გოგიაანთი, მაგრამ რაკი ჩვენ არც ბახაანთ მხარეზე ვართ დამდგომნი და არც გოგიაანთი, მოდით, ასე განვსაზღვროთ: წიგნის ფურცლის მარცხენა მხარეზე გოგია ცხოვრობს, მარჯვენა მხარეზე კი - ბახა. ორივენი პირველ კლასში დადიან, ერთ მერხზე სხედან, ერთნაირ დიდ წითელ ჩანთებს დაათრევენ და - თავიდათავი ეს არის - ერთმანეთი ძმებივით უყვართ. იმათი მამებიც მეგობრები არიან, იმათი დედებიც. თურმე ნუ იტყვით, იმათაც ერთად უსწავლიათ და ერთ მერხზედაც კი მსხდარან: მამები - ერთად, დედები კიდევ - ერთად.
ერთხელ ბახას დედამ ქალაქში წასვლა გადაწყვიტა. გოგიას დედამ თქვა: - ბახას დედა ქალაქში მიდის, მოდი ბარემ მეც წავალ და რაღაც-რაღაცეები რომ გვაქვს საყიდელი, ვიყიდიო. ჩაიცვეს სულ ძვირფასები და ლამაზები - კაბა იყო, წინდა იყო, ფეხსაცმელი იყო, - დაივარცხნეს და კოხტად დაიყენეს თმები, დაიხურეს თივთიკის თეთრი ფუმფულა ქუდები, ტუჩებიც შეიღებეს ოდნავ, ჩასხდნენ ავტობუსში და წავიდნენ. დარჩნენ ავტობუსის გაჩერებასთან გოგია და ბახა მარტონი, გაბრუნჩულები, დახოკილები, ზოზინით გამობრუნდნენ - სულ გზისკენ რჩებოდათ თვალი. ერთხანს ერთად ითამაშეს, მერე, საღამომ რომ მოატანა, თავ-თავიანთ სახლებში წავიდნენ, ჩამოსხდნენ კიბეებზე და დაუწყეს მამებს ლოდინი. აი, მამებიც გამოჩნდნენ. მხარზე გრძელტარა, პრიალა ბარები გაედოთ, კოლმეურნეობის ვენახიდან ბრუნდებოდნენ. ბარები სახლის დერეფანში, კედელზე მიაყუდეს.
- წავიდა დედაშენი? - იკითხა გოგიას მამამ.
- ჰო, წავიდა, - მიუგო გოგიამ.
- რა არი, წავიდა დედაშენი ქალაქში? - იკითხა ბახას მამამაც.
- წავიდა, მაშ რა! - მიუგო ბახამ.
გოგიას მამამ შეშა დაჭრა, ღუმელი გაახურა და ოთახში გაიარ-გამოიარა. ბახას მამამაც გაახურა ღუმელი და იმანაც გაიარ-გამოიარა. მერე ფანჯრებთან მიდგნენ. გარეთ ნისლი და წვრილი წვიმა წამოსულიყო.
- რა გავაკეთოთ, ჰა? - თქვა გოგიას მამამ.
- რა ვიცი, - მიუგო გოგიამ.
- ასე ვიყოთ ახლა ჩვენა? - დაიჩივლა ბახას მამამ.
- აბა, რა ვქნათ! - მხრები აიჩეჩა ბახამ.
- წადი, ბახას მამას დაუძახე, მამამა, ჩვენსა გადმოდი-თქო, - უთხრა გოგიას მამამისმა.
- ბახაც წამოვიდეს?
- წამოვიდეს, მაშ!
სწორედ ამ დროს ბახასაც ასე ეუბნებოდა მამამისი:
- წადი, გოგიას მამას უთხარი, ახლავე ჩვენსა გადმოდი-თქო.
- გოგიაც წამოვიდეს?
- წამოვიდეს, აბა შინ რა უნდა აკეთოს!
წამოხტა სიხარულით ბახა. ჩამოირბინა თავ-პირის მტვრევით კიბე გოგიამ. რის წვიმა, რის ნისლი! სულ სირბილით მიდიან და, აი, ზედ შუა გზაზე, ხევში, - ეს რაღა ხევია, წვრილი კენჭებით მოფენილი სწორი რიყეა და მეტი არაფერი, - ზედ შუა გზაზე, ამ რიყეზე შეხვდნენ ერთმანეთს.
- ი! - გაუკვირა გოგიას.
- ე! - პირი დააღო ბახამ.
- სად მიხვალ? - იკითხა გოგიამ.
- შენ სადღა მიხვალ?
- მე თქვენთან, მამაჩემმა, მამაშენი ჩვენსა გადმოვიდესო, ბახაც წამოიყვანოსო.
მეც თქვენთან მოვდიოდი, მამაჩემმაცა, მამაშენი ჩვენსა გადმოვიდესო, გოგიაცაო.
გაეცინათ, ასე ერთნაირად რომ ჰქონდათ დანაბარები, და თავ-თავიანთი სახლებისკენ გაბრუნდნენ.
- ხომ ეტყვი მამაშენს? - დაუძახა გოგიამ.
- ვეტყვი, - თავი დაუქნია ბახამ. - შენა?
- მეც ვეტყვი.
მამებს ძალიან გაუკვირდათ, ასე მალე რომ დაბრუნდნენ.
- არ იყავი, ბიჭო? - იკითხა გოგიას მამამ.
- ბახა შემხვდა გზაზე, - გაეღიმა გოგიას.
- მერე?
უთხრა გოგიამ, რაც დაებარებინა ბახასთვის მამამისს. ბახამაც ასევე - რაც დაებარებინა გოგიასთვის მამამისს.
- თფუო! - წამოიძახა გოგიას მამამ. - მე ხომ გითხარი, ის გადმოვიდეს-მეთქი. წადი ახლავე და ეგრე უთხარი, შენ გადმოდი-თქო, გესმის?
- თფუო! - ბრაზობდა ბახას მამაც. - მე ხომ გითხარი, ბიჭო, ის გადმოვიდეს-მეთქი. წადი და უთხარი, შენ გადმოდი-თქო.
- გოგიაც წამოიყვანოს, არა?
- ჰო, ჰო, გოგიაც წამოიყვანოს.
ჩამოირბინეს კიბეები გოგიამ და ბახვამ. მოდიან, სულ მორბიან და ისევ შუა გზაზე შეხვდნენ ერთმანეთს.
- ი! - ისევ გაუკვირდა გოგიას.
- ე! - ისევ დააღო პირი ბახამ.
- რაო?
- შენ რაღაო?
- მე ვერ გადმოვალ, მამაშენი გადმოვიდესო, მამაჩემმა.
- მამაჩემმაცა, მამაშენი გადმოვიდესო.
ცოტა ხანს ადგილზე ქანაობდნენ და იღრიჭებოდნენ, მერე ნელ-ნელა დაიძრნენ თავ-თავიანთი სახლებისაკენ.
- ხომ ეტყვი მამაშენს?
- შენც ხომ ეტყვი?
- ვეტყვი, მაშ!
მამები კიდევ უფრო გაკვირვებულები დახვდნენ.
- არ იყავი, ბიჭო? - იკითხა გოგიას მამამ.
გოგიას
ჩუქება
