შესავალი - მირაჟები გარიჟრაჟზე უდაბნოში გავრბივარ და საშინელი მარტოობის გრძნობა მიპყრობს. გავრბივარ გაგიჟებული. საშინლად ცხელა და შუბლზე ცივი ოფლი მასხამს. გავრბივარ, როგორც ბავშვობაში გავრბოდი. მაშინ ქუჩის პაცნები ვიყავით და თბილისის რომელიმე მაღაზიიდან პატარა რამესაც თუ ავწაპნიდით, დიდი ალაფი იყო ჩვენთვის.
უეცრად წამოვიწყეთ მაშინ ქურდობა, ერთი-ორჯერ გამოგვივიდა და იმედი მოგვეცა, რომ მერეც სულ გამოგვივიდოდა. მაგრამ ნელ-ნელა უკვე დაგვიმახსოვრეს და, რომ გვხედავდნენ, სულ უფრო რთულდებოდა რაღაცის მოტეხვა. მაგრამ, თუ მოვტეხავდით, გიჟებივით გავრბოდით. არც კი ვიცოდით, სად, ან საით. მარტო გულის ჩქროლვა, სიხარული და ოინბაზური სიშლეგე მახსოვს. მთავარია, რომ ყველამ ვიცოდით, ბოლოს სად შევიკრიბებოდით, მაგრამ ეს გაქცევის წამები ერთ რამედ ღირდა. თითქოს გულში რაღაც მისახლდებოდა და ჩემს სხეულს თავისით მიაქროლებდა წინ, მე კი ფეხებს ძლივს ვაწევდი.
ახლაც ის სული ჩამისახლდა და წინ შურდულივით გამისროლა. მიმაქანებს გახრიოკებულ ველზე. ბავშვი აღარ ვარ და მინდა შევეხვეწო, ასე სწრაფად ნუ, ახლა ნამდვილად ვეღარ აგიწყობ-მეთქი ფეხს – მაგრამ არ ესმის. მიმაქანებს და მიმაქანებს. სრულ სიჩუმეში და კუნაპეტ ღამეში, მხოლოდ ჩემივე თქარათქური მესმის. გონებაში კი ერთსა და იმავე სიტყვას ვიმეორებ – აპურატე, აპურატე! (Apúrate (ესპ.) - ჩქარა, სწრაფად) – თან ტემპს არ ვაგდებ და თან ჩემს აჩქროლებულ გულზე ვდარდობ, რომ ბოლოს ხახამშრალი და გულნატკენი არ დავრჩე. არ მინდა აღმოჩნდეს, რომ ჩვენმა მექსიკელმა მძღოლმა ჩრდილოეთ ამერიკის თბილისის ზღვაზე ჩამოგვსვა, როცა ჩვენ შავ ზღვაზე გვქონდა ნათქვამი. მაგრამ აქ არც თბილისის ზღვა იყო და არც შავი, თორემ უდაბნოს ჰაერით გამომშრალს, ჩვენებური სიო შვებას მომგვრიდა.
ამ მექსიკელს მაგარი ბრიყვი თავ-პირი კი ჰქონდა. მაგის ნათქვამ გამარჯობასაც არ ენდობოდა კაცი, მაგრამ ჩვენ ისეთ ვითარებაში აღმოვჩნდით, სხვა გზა მაინც არა გვქონდა. რაღაცა ჯაბახანით მოგვზიდა აქ, ამერიკულ ფილმებში რომ ყვითელი სკოლის ავტობუსებია, იმას ჰგავდა, ოღონდ მუქი ნაცრისფერი და დანჯღრეული იყო. მაგრამ შიგნით რომ ვიჯექი, ჩემი ბავშვობის დროინდელ ყვითელ პაზიკს უფრო მაგონებდა, ვიდრე ფილმებში ნანახ შემოდგომის ნიუ-იორკს.
ამ მძღოლსაც, სოფლის ტაქსივით, დღეს რამდენიმე რეისი უნდა მოესწრო. მოგვაჯლიგინა, გადმოგვყარა და ისევ უკან მოძუძგა. სახელი, სრულიად ბანალურად, მიგელი ერქვა. ამერიკულ ფილმებში ყველა მექსიკელი რომ მიგელია, ჩემთვის ვფიქრობდი ხოლმე, რა შეიყვეს, კაცო, მეტი სახელი არ იციან მექსიკაში-მეთქი? ჩამოვედი და მეც მიგელი შემხვდა.
გავრბივარ, გულში „აპურატეს“ ვიმეორებ და სულ მიგელზე ვფიქრობ. დაფლეთილი ბოტასები ქვიშითა და მტვრით მევსება, ფეხის თითებში ჩამდის და ჩემსავე ნაბიჯებში ვეფლობი. სანდრიკამ მითხრა, ათი წუთი უნდა ირბინო და ეგაა, შე კაცო, რა მოგივიდა და რას მეწუწუნები, ათი წუთი ვერ იძუნძულებო? ლამის ბოდიში მოვუხადე და აქეთ ვიგრძენი თავი დამნაშავედ. კაი, როგორმე ვირბენ ათ წუთს ქვიშაში. განა რა უნდა იყოს? მინდოდა დამეჯერებინა, რომ ათ წუთს ვირბენდი, ძალიან მინდოდა, მაგრამ ხომ ვიცოდი, რომ ეგრე არ იყო.
ათვლა მაინც დამეწყო. ახლა ვერ გამიგია, გავიდა უკვე ათი წუთი თუ მე ამერია გზა. იქნებ სხვაგან გამოვიქეცი და სინამდვილეში გეზი სულ სხვა მხარეს უნდა ამეღო. ვცდილობ გავიხსენო, საით მიმითითეს, რა მითხრეს, როგორ იარეო... ეჭვები მჭამს და ფეხებს ვეღარ მივათრევ, გული კი მაინც წინ და წინ მექაჩება.
თავის დროზე ჯარშიც კი წავედი. რავი, პატარა ბიჭი ვიყავი, ჩემი მეგობრები მიიშალ-მოიშალნენ. ზოგი დაიჭირეს, ზოგმა სწავლა დაიწყო, ზოგი უცხოეთში წავიდა და ზოგმაც ცოლი მოიყვანა. ქუჩაში ტყუილად დგომა არ მეთაკილებოდა, მაგრამ მარტო დგომა უკვე მაგრად ტეხავდა. ვიფიქრე, იქნებ თან დილით ადგომას და წესრიგსაც მივეჩვიო, ფორესტ გამპმა გაქაჩა ჯარში და მე ვისზე ნაკლები-მეთქი. სამშობლოს სამსახური საპატიო საქმეა, ვინც პროსტა მოიხდის ხოლმე, იმათ არა, მაგრამ ნამდვილ ჯარისკაცებს ხალხი პატივს სცემს, სროლა იციან, რაღაცა იციან. მე კიდე არაფერი არ ვიცი, სკოლაც ძლივს დავამთავრე. ან ცოდნაში რა ფულია, სულ ერთი-ორი კაცი მეგულება, ფული განათლებით რომ იშოვეს და იმათაც კაი ნათესაობა და მიხმარება დასჭირდათ. საქართველოში პატრონი თუ არა გყავს, მაგარი გადებული გაქ, რა. ეს ნაცნობის ყოლაც ძაან გაგვიჯდა ქართველებს, ეროვნულებზე ლამის ახალ საგნად დაამატონ. სადაც არ უნდა ჩააბარო და რაც არ უნდა დაამთავრო, ზარი ახლობელთან, თუკი ვინმე გეგულება, და ერთი კაი სუფრა მაღლივის ფინალურ გამოცდებზე ბევრად მნიშვნელოვანია.
წავედი ჯარში, ვიმსახურე, მაგარი ბანძობა იყო. „ფორესტ გამპმა“ არ დაგაბოლოთ. ჯარისკაცობა არის მოწოდება, მანდ ყველას შეყრა არ შეიძლება. მაგრამ მაინც ყველას ერთიანად
ჩუქება
