*** ის, რომ ადამიანის ტკივილი, შიში თუ ტანჯვა მის სიკვდილთან ერთად ქრება, რომ არაფერი რჩება აღმაფრენისა თუ დაცემის, ნეტარებისა თუ წამების შემდეგ, იმ ევოლუციის საჩუქარია, ცხოველებს რომ დაგვამსგავსა. ყოველი უბედური, ნაწამები კაცისგან მისი გრძნობების თუნდაც ერთი ატომი რომ რჩებოდეს და თაობათა ეს სევდიანი მემკვიდრეობა გამუდმებით მრავლდებოდეს, ტანჯვა-ვაების თუნდაც ერთი ნაპერწკალი ადამიანიდან ადამიანს რომ გადაეცემოდეს, სამყარო წიაღიდან ამოხეთქილი საზარელი ბრდღვინვით იქნებოდა სავსე.
სტანისლავ ლემი, „უფლის ხმა“