თავი პირველი – როგორი თეთრია მთვარის შუქი ამ საღამოს! – თავისთვის ჩაილაპარაკა ენი ბლაითმა, დაიანა რაიტის ბაღში სადარბაზო კარისკენ რომ აუყვა ბილიკს, რომელსაც ბრიზს აყოლილი, მომლაშო ჰაერიდან ალუბლის ყვავილების პატარა ფურცლები ათოვდა.
ის წუთით შეყოვნდა, რათა იმ ძვირფასი ბორცვებისა და ტყეებისთვის მოევლო თვალი, ბავშვობიდან დღემდე რომ უყვარდა. ძვირფასი ევონლი! მრავალი წელი იყო, რაც გლენ-სენტ-მერი მისი სახლი გამხდარიყო, მაგრამ ევონლის რაღაც ისეთი ახლდა, გლენ-სენტ-მერის რომ ვერასდროს ექნებოდა. ყოველ მოსახვევში ენი საკუთარ აჩრდილს აწყდებოდა... მინდვრები, რომლებშიც უხეტიალია, სიხარულით ეგებებოდნენ... ძველი, ტკბილი ცხოვრების ექო ყოველი მხრიდან ისევ მჭახედ ჩაესმოდა... ყოველი კუნჭული, საითაც უნდა გაეხედა, რომელიმე სასიამოვნო მოგონებას ინახავდა. კარგად ნაცნობ ბაღებში აქა-იქ განვლილი წლების ვარდები გადაპენტილიყო. ენის შინ, ევონლიში, დაბრუნება ყოველთვის უყვარდა – იმ შემთხვევაშიც კი, როცა მიზეზი, იმდღევანდელივით, სევდიანი იყო. ის და გილბერტი გილბერტის მამის დაკრძალვაზე ჩამოსულიყვნენ და ენი ერთი კვირით უნდა დარჩენილიყო. მარილა და მისის ლინდი მის დაუყოვნებელ გამგზავრებას ვერ შეეგუებოდნენ.
ენის ძველი ოთახი მეზონინში მისთვის ყოველთვის მზადყოფნაში იყო. ჩამოსვლის პირველსავე საღამოს, ენიმ ფეხის შედგმისთანავე აღმოაჩინა, რომ მისის ლინდს მისთვის გაზაფხულის ყვავილების დიდი, შინაურული თაიგული დაედგა... თაიგული, რომელშიც სახე ჩარგო და იგრძნო, რომ მას დაუვიწყარი წლების მთელი სურნელება შემოენახა... მას ამ კედლებში უწინდელი ენი ეგებებოდა. გულს ძველებური, ღრმა და ძვირფასი კმაყოფილება უფორიაქებდა. მეზონინის ოთახი მას გულში იხუტებდა... ეხვეოდა. ენი სიყვარულით უმზერდა: თავის ძველ საწოლს – მისის ლინდის მოქსოვილი ვაშლის ფოთლისსახიანი გადასაფარებლითა და ქათქათა, უხინჯო, მისის ლინდის მიერვე ყაისნაღით ნაქსოვი, ფართო მაქმანით დამშვენებული ბალიშებით... მარილას მოწნულ ფარდაგებს – იატაკზე... სარკეს, რომელშიც ოდესღაც პატარა ობლის სახე ირეკლებოდა, აუწერელი ბავშვური მოკრძალებით, რომელსაც პირველ ღამეს იქ დიდი ხნის წინათ ტირილში ჩასძინებოდა. ენის გადაავიწყდა, რომ ხუთი შვილის ბედნიერი დედა იყო... რომ სუზენ ბეიკერი ინგლსაიდში, საიდუმლოდ, კვლავ ფაჩუჩებს ქსოვდა. ის კიდევ ერთხელ გადაიქცა ენიდ „მწვანე მეზონინებიდან“.
ოთახში შესულმა მისის ლინდმა, რომელსაც სუფთა პირსახოცები შემოეტანა, ის სწორედ სარკეში მომზირალი აღმოაჩინა.
– ნამდვილად კარგია, კვლავ შინ რომ გვყავხარ, ენი. აი, რას გეტყვი! შენი წასვლიდან ცხრა წელი გავიდა, მაგრამ მარილა და მე მონატრებას ვერ ვუმკლავდებით. დეივის დაოჯახების შემდეგ უფრო გავხალისდით... მილი ნამდვილად შესანიშნავი არსებაა... თან როგორ ღვეზელებს აცხობს?! თუმცა ბურუნდუკივით ცნობისმოყვარეა. არაერთხელ მითქვამს და გავიმეორებ, რომ შენ ბადალი არ მოგეძებნება!
– ვაი, რომ სარკეს ვერ გააცურებ, მისის ლინდ. მარტივად მეუბნება, უწინდებურად ახალგაზრდა აღარ ბრძანდებიო, – ჭირვეულად თქვა ენიმ.
– სახის კანი შესანიშნავად შეგინარჩუნებია, – ნუგეშისცემით აღნიშნა მისის ლინდმა, – რა თქმა უნდა, ფერსავსე არასდროს ყოფილხარ, რომ გაცრეცილიყავი.
– ნებისმიერ შემთხვევაში, დღემდე ღაბაბის ნიშანწყალი არ მაქვს, – გახალისდა ენი, – და ჩემს ძველ ოთახს არ დავვიწყებივარ, მისის ლინდ. ბედნიერი ვარ... ძალიან მტკივნეული იქნებოდა, ოდესმე რომ დავბრუნებულიყავი და არ ვხსომებოდი. შესანიშნავია კვლავ ვუყურებდე, მოჩვენებათა ტყის თავზე მთვარე როგორ იწვერება.
– ცაზე გამოკიდებულ დიდრონ ოქროს ბურთს ჰგავს, ხომ ასეა? – თქვა მისის ლინდმა, რომელსაც ველური პოეტური აღმაფრენა დაუფლებოდა და ღმერთს მადლობას სწირავდა, რომ მარილა სიახლოვეს არ იყო და ნათქვამს ვერ გაიგონებდა.
– იმ ნაძვების წვეტიან კენწეროებს გახედეთ, მის ფონზე რომ იკვეთებიან... და არყებს დაბლობზე, მკლავებს უწინდებურად ვერცხლისფერი ცისკენ რომ იწვდიან. ახლა დიდი ხეები არიან... ნორჩი ნაყარი იყო, აქ რომ ჩამოვედი... ეს თავს ცოტათი ასაკოვნად მაგრძნობინებს.
– ხეები ბავშვებს ჰგვანან, – თქვა მისის ლინდმა, – გატრიალებას ვერ მოასწრებ, რომ საშინელი სისწრაფით იყრიან ტანს. ფრედ რაიტს შეხედე... მხოლოდ ცამეტი წლისაა და სიმაღლეში მამამისს წამოეწია. ვახშმად ქათმის ცხელ-ცხელი ღვეზელია და ლიმონიანი ფუნთუშებიც გამოგიცხვე. მაგ ლოგინში კი შეგიძლია, მშვიდად დაიძინო. ზეწრები დღეს გავანიავე... მარილამ ამის შესახებ არ იცოდა და მეორედ გაუნიავებია... არც მილიმ იცოდა, რომ ორივეს განიავებული გვქონდა და მესამედ გაუნიავებია. ვიმედოვნებ, მერი-მერაია ბლაითი ხვალ გაემგზავრება. დაკრძალვები დიდ სიამოვნებას ანიჭებს.
– მამიდა მერი-მერაია! გილბერტი მას ყოველთვის ასე მოიხსენიებს, მიუხედავად იმისა, რომ მამამისს მხოლოდ ბიძაშვილად ეკუთვნის... „ანას“ მეძახის, – გააჟრჟოლა ენის, – ახლად დაქორწინებული პირველად რომ მნახა, მითხრა: „ძალიან უცნაურია გილბერტმა შენ რომ აგირჩია, ირგვლივ უამრავი ლამაზი გოგო ეხვია“. ალბათ, ამიტომაც ავითვალწუნე... ვიცი, რომ ის არც გილბერტს მოსწონს, თუმცა მეტისმეტად ერთგულია საკუთარი გვარისა, რომ ეს აღიაროს.
– გილბერტი დიდი
ჩუქება
