შიშით ფიქრი შიშზე დილით სათევზაოდ წავედი.
მალევე გვერდით ერთი კაცი მომიჯდა და გამიღიმა.
ვიცოდი, რომ თევზაობის დროს უხერხული იყო მაშინვე გაცლა. ცოტა ხანს გავჩერდი და მიზეზად სატყურას შეცვლა დავაპირე.
– ძალიან მინდა, რომ რომელიმე ანკესს მოდებული თევზი ვიყო, – თქვა კაცმა.
„რა თქვით“, „მე მეუბნებით“, – ეს კითხვები არ დამისვამს, რადგან ისედაც ძალიან კარგად გავიგონე, რაც იმ კაცმა თქვა.
ანკესს სატყუარა შევუცვალე და თავიდან ჩავაგდე წყალში. ცოტა ხნის შემდეგ კაცმა თქვა: – ნეტავ ეს წყალი დაშრებოდეს და მე კი პირდაფჩენილი ვიხრჩობოდეო.
ანკესი სწრაფად ამოვიღე და ნაპირიდან ავხოხდი. კაცმა თვალი გამომაყოლა. ვხედავდი, როგორ მიყურებდა, რადგან მეც ვუყურებდი.
შემეშინდა და იმ კაცმაც დაინახა ეს. დარწმუნებული ვარ, რომ დაინახა.
მაგრამ მას, შიშზე უფრო მეტად, სევდა ჰქონდა და ამას მაშინ მივხვდი, როცა მთელი ძალით ვცდილობდი, იმ ადგილს მოვშორებოდი. სწრაფი ნაბიჯით მოვდიოდი და სულ არ მახსოვდა ბიძაჩემის გულმოდგინედ შეკეთებული სარეზერვო ანკესი, რომლის ძუასაც აუკეცავად მივათრევდი. ეს მხოლოდ მაშინ შევნიშნე, როცა ეკალბარდებს გამოვედე.
არ ვიცი, რას ფიქრობდა ის კაცი, ან რისი თქმა უნდოდა ჩემთვის. არც ის ვიცი, რომ დავრჩენილიყავი, კიდევ თუ მეტყოდა რამეს, მაგრამ ის კი ვიცოდი, რომ მე ამისთვის მზად არ ვიყავი და გამოვეცალე. გადავწყვიტე, გავქცეოდი, მის სევდას მოვშორებოდი, რადგან არ ვიცოდი ამ სევდის ფასი. ის კი მარტო დარჩა თავის ანკესთან, სატყუარასთან, მატლების ყუთთან, რომელიც ცარიელი იყო, მდორე მუქ მწვანე ტბასთან და ბაყაყების ხმასთან ერთად.
ბავშვობის შემდეგ არ წავსულვარ სათევზაოდ. ბიძაჩემს ვთხოვე და თავისი სარეზერვო ანკესი შემიკეთა. ცოტა კი დამწდა გული, ის ანკესი რომ მომაჩეჩა, მაგრამ მეტს მაინც არ ვიმსახურებდი. იმ დროისთვის დილეტანტ მეთევზედ ვითვლებოდი. დღეს ბევრი საქმე მაქვს და მე ვერ წამოგყვები, არ გეწყინოსო, მითხრა. უმჯობესი კი იქნებოდა მასთან ერთად სათევზაოდ წასვლა. მაგრამ, რადგან ასე გამოვიდა, გადავწყვიტე, ყველაფერი მარტოს გამეკეთებინა. ეს კი, ძალიან მიძნელდებოდა. არა მარტო სათევზაოდ წასვლა, არამედ სხვა ბევრი რამეც. მაგალითად, მეშინოდა ელექტრონათურის გამოცვლის. ჯერ მთავარი ამომრთველიდან ვთიშავდი და ნათურას ისე ვცვლიდი. ვინც არ უნდა გამაკრიტიკოს ან გაეცინოს, ეს ჩემი ცხოვრების რეალური ფაქტია და ამას ვერსად გავექცევი. რა მექნა, ბევრი შიში და ფობია მქონდა... მქონდა და ახლაც მაქვს. ალბათ მომავალშიც მექნება, რადგან არცერთი არ დამიმარცხებია და არც არაფერი მიქნია მათ დასამარცხებლად. ყველა იცინის ან იღიმის, ან უკვირთ, როცა საკუთარ შიშებსა და ფობიებზე ესაუბრები. მნიშვნელოვნად არავინ იღებს იმას, რომ შეიძლება ობობის გეშინოდეს და ამ შიშის გამო, სამი დღით ორმოცი გრადუსი სიცხე გქონდეს. ეს ჩემთვის სიკვდილის ტოლფასია.
– ეჰ, ჯარში რომ ყოფილიყავი, ობობების კი არა, არაფრის შიში არ გექნებოდაო – ერთმა ჩემმა სამხედრო ნაცნობმა მითხრა – შენ თუ ობობის გეშინია, იქ ალბათ ჩაიჯვამდიო.
შეიძლება ასეც მომხდარიყო, ან შეიძლება არა, რადგან მე მხოლოდ ფობიებზე ვსაუბრობდი და არა სიკვდილ-სიცოცხლის საკითხზე. არ ვიცი, ეგ „ამბავი“ როგორია და ვიმედოვნებ, რომ მეტად აღარავინ გამოვცდით. ომში ყოფნაზე ხშირად მიფიქრია და შიშისგან ჩაჯმაც მოსულა, ლოგიკურია და იმიტომ. თავს კი არ ვიმართლებ, შესაძლოა, მართლა არ ვიცი. როცა მეკითხებიან, სიკვდილის თუ გეშინიაო, არც ეგ ვიცი და რანაირად შემეშინდება. მე მხოლოდ ის ვიცი, რომ შემდეგ ვეღარაფერს ვიგრძნობ. როცა ქრისტემ ლაზარე გააცოცხლა, ასე თქვა – დიდხანს მეძინაო. თუ კი სიკვდილი მიხმობს, ომის ტყვია იქნება ეს, თუ არასწორი კვებისგან გამოწვეული თრომბი, ორივეს ერთნაირად შევხვდები, რადგან არც ომის სიკვდილის შიში ვიცი და არც თრომბისა. რისი შიშიც ვიცი, მხოლოდ იმის მეშინია.
ომს რაც შეეხება, იქ არასოდეს ვყოფილვარ. არც იარაღის ხმარება ვიცი და საბრძოლო ტერიტორიას რომ წარმოვიდგენ, დიახ, შიშის ზარიც მცემს და წარმოდგენასაც ვბლოკავ ჩემს გონებაში. ვისაც ეს შეუძლია, უკვე გმირია ჩემთვის, მაგრამ მე მისთვის – არა. ისეთ ადამიანებსაც ვიცნობ, ვისაც უბრძოლია, არაფრის შეშინებია და ამავე დროს ატმის ხავერდოვან ზედაპირზე შეხებაც ზარავს. რას გაიგებ, ყველას თავისი შიში და ფობია აქვს. იქ რომ მოვხვდე, შეიძლება არ ჩავიჯვა და ღირსეულადაც გავუმკლავდე. თუმცა, იმედი მაქვს, ეს არასოდეს მოხდება.
ვიცნობდი ერთ კაცს, რომელსაც წვიმის ეშინოდა. არ ვიცი, რას განიცდიდა იმ დროს, მაგრამ მინახავს მისი თვალები, როცა ფანჯრიდან იყურებოდა და გარეთ გასვლა არ შეეძლო.
რაც შენ არ გეხება, ის ყოველთვის მარტივია.
ზოგჯერ, დაუჯერებელი ამბებიც კი შეიძლება,
ჩუქება
