გარეთ, ქარში საკითხავი

გარეთ, ქარში საკითხავი
- სუფთაა, სუფთა! საბუთებიც აქვს...
უკმაყოფილო სახით ჩაილაპარაკა მანქანის უკანა სავარძელში მჯდომმა პოლიციელმა და მის გვერდზე მყოფ სანდროს საბუთები დაუბრუნა.
წინ მჯდომ პოლიციელებს სიტყვაც არ დაუძრავთ, საქარე მინის მიღმა, ნაცრისფერ გარეუბანს მისჩერებოდნენ.
დეკემბრის ქარი გველივით იკლაკნებოდა მტვრის და ნაგვისგან წამიერად შეძენილი სხეულით.
- რამეს აკეთებ? მუშაობ?
კვლავ იკითხა წინ მჯდომმა პოლიციელმა, ისე, რომ სანდროსკენ არც შემობრუნებულა.
- ვმუშაობ, წიგნებს გამოვცემთ.
- ხოო? წიგნები კარგია, საჭირო საქმეა, კიდევ რამეს აკეთებ?
ისეთი ხმით ჩაილაპარაკა პოლიციელმა, თითქოს მოვალეობის მოხდას ცდილობსო.
- კიდევ? ცოტას ვწერ!
პოლიციელები სანდროს სიტყვებს დუმილით შეხვდნენ.
- კანონთან გქონია როდისმე პრობლემა?
ისევ იკითხა პოლიციელმა, თან მშვიდად გადაისვა ხელი თმაზე.
სანდრომ ვერც კი მოასწრო ეკითხა, თუ რას გულისხმობდნენ კანონთან პრობლემაში, პოლიციელმა კითხვის არსი დააზუსტა.
- ნარკოტიკები, კრიმინალი?
- პრობლემა არ მქონია! კანონმორჩილი ვარ!
პასუხმა პოლიციელი გამოაფხიზლა, სახის ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა, ყველაფერი რომ სძულს, რაც კი ადამიანს საკუთარ თავში შეიძლება უყვარდეს, სარკიდან შეათვალიერა უკან მჯდომი სანდრო, მთელი სხეულით შემობრუნდა და მიაჩერდა.
- კანონმორჩილ მოქალაქეს შეუძლია ამიხსნას, რას აკეთებს აქ დღისით, სამუშაო დროს, გარეუბანში, ქარში, მარტოდმარტო...
მშვიდი ხმით იკითხა პოლიციელმა.
- ამის გამო გამაჩერეთ?
სანდროს პასუხმა პოლიციელი წამიერად დააბნია.
- იმიტომ გაგაჩერეთ, რომ საეჭვოდ გამოიყურები. ჩემი მხრიდან შეხედე, არაა საეჭვო? ვიღაც გამხდარი ტიპი, ქუჩაში, ქარში, დადის მარტოდმარტო, ან მაგარ კაიფშია, ან რაიმე მოსაპარს ეძებს. აბა, ნორმალურ ადამიანს გარეთ, ასეთ ქარში რა უნდა? ხომ არის ლოგიკური.
სანდრომ ამოიხვნეშა, თან პოლიციელს მიაჩერდა.
- ვინც გარეთ, ქარში დადის, თან მარტოდმარტო, ყველა საეჭვო ტიპია? ქარში სიარულში რაა საეჭვო? „ქარი მწყურია მე პირდაპირი, სხვა არაფერიო“... არ გაგიგიათ? გამოდის, გალაკტიონიც საეჭვო ტიპი იქნებოდა, თან სავარაუდო კანონდამრღვევი.
პოლიციელმა, გაკვირვებისაგან თუ ბრაზისაგან, ხმა ძლივს დაიმორჩილა.
- გალაკტიონი? მერე, შენ რა, გალაკტიონი ხარ? ის გალაკტიონი იყო... რაც ქარზე თქვა, იმიტომ თქვა, საქმეს ჭირდებოდა, სიტყვის მასალად, თორემ მასე სულაც არ ფიქრობდა. მით უმეტეს, გალაკტიონი, ვინმემ ნახა, ქარში დადიოდა თუ არა? ან იყო ეგრე, ან არა... საეჭვო ტიპი ხარ, აბა რა ხარ! რაზე ლაპარაკობ! გალაკტიონი!.. მოიცა! მაინც რატომ არ გეშინია აქ, ასეთ დროს მარტო სიარულის?
- უნდა მეშინოდეს? ვისი?
- რატომ, საშიში ცოტაა? მკვლელი, ყაჩაღი, ქურდი, ათასი ახვარი და გზააბნეული პედარასტი. რა ვიცი კიდევ... არაა საკმარისი?
- მერე, თქვენ ტყუილად ხომ არ ხართ!
სანდროს პასუხზე, გვერდზე მჯდომმა პოლიციელმა გულიანად გადაიხარხარა.
- გვეღადავება! ხომ ვამბობდი, რაღაც არ აქვს ამ ტიპს წესრიგში, არ მომწონს, დაბორიალობს ქარში, ფურცლებით ხელში, მარტო.
ფურცლების ხსენებაზე, წინ მჯდომი პოლიციელი სანდროს ხელში აკინძულ ფურცლებს მიაჩერდა.
- ეგ ფურცლები რაა? შენია? მანახე!
სანდრო მიხვდა, არ ღირდა პოლიციელისთვის აეხსნა, ფურცლები რუსულ ენაზე თარგმნილი მარკესის მოთხრობაა, ქართულად რომ ვერსად მოიძია. კვირაზე მეტია, თან რომ დააქვს. არც იმის ახსნა ღირს, რომ მოსაპარს კი არა, ქარისგან მოფარებულ ადგილს ეძებს, სუფთა ჰაერზე წასაკითხად. არც იმის ახსნა, რომ ეს უცნაურობაც თვითონ გამოუგონა საკუთარ თავს, ოთახის უჰაერობისგან თავის დასაღწევად და რომ საერთოდ, ადამიანიც, ერთი დიდი, დაუსრულებელი, ადამიანური უცნაურობაა.
- უბრალო ფურცლებია, მე ვნახე, არაფერია საეჭვო! - რიხით ჩაილაპარაკა სანდროს გვერდით მჯდომმა პოლიციელმა.
- შენ რა იცი, უბრალო ფურცლებია თუ ბრალიანი?
პოლიციელმა სანდროს ხელიდან ფურცლები აართვა და საჭესთან მყოფს გადააწოდა, რომელიც სანდროს წინ, ზურგშექცევით იჯდა და აქამდე სიტყვაც არ დაუძრავს. საჭესთან მყოფმა ფურცლებს დახედა, დააკვირდა და მშვიდად ამოიკითხა:
- У нас в городе воров нет!
- რაო?
საჭესთან მჯდომის სიტყვებზე, დანარჩენებმა გაკვირვებული სახით ერთმანეთს გადახედეს.
- ჩვენს ქალაქში ქურდები არ არიანო!
წინ მჯდომი პოლიციელი საჭესთან მყოფს მიუბრუნდა და ხმადაბლა იკითხა:
- მოიცა, ეგ ვინმემ თქვა, ჩვენს ქალაქში ქურდები არ არიანო?
ახლა სანდროს გვერდზე მჯდომი პოლიციელი ჩაერთო საუბარში:
- ვინ? ჩვენი მინისტრი იტყოდა, გუშინწინდელ ბრიფინგზე!
მინისტრის და ბრიფინგის მახსენებელს დანარჩენებმა უცნაური დუმილით და დაბნეული სახეებით შეხედეს.
- არა! მინისტრს არ უთქვამს, მარკესმა თქვა. კი არ თქვა, დაწერა!
სანდროს სიტყვებზე, გვერდით მჯდომმა პოლიციელმა ისევ ენა ამოიდგა.
- ხომ ვამბობ, არ მომწონს ეს ტიპი, ცუდად დადის ქარში, თან ეს ფურცლები... - საჭესთან მყოფმა პოლიციელმა სანდრო კიდევ ერთხელ შეათვალიერა.
- ვინ დაწერა?
- ხომ