ვეგეტარიანელი
***
სანამ ჩემი ცოლი ვეგეტარიანელი გახდებოდა, არასდროს მიფიქრია, რომ რაიმე მხრივ განსაკუთრებული ქალი იყო. სიმართლე ითქვას, პირველად, როცა გავიცანი, არც კი მიმიზიდა. არც მაღალი იყო და არც დაბალი, თმა არც გრძელი ჰქონდა და არც მოკლე. გამომშრალი, მოყვითალო კანი, მონღოლური თვალის ჭრილი, ოდნავ გამობურცული ყვრიმალები და უფერული ტანისამოსი – თითქოს თავისი ინდივიდუალიზმის ხაზგასმას ერიდებოდა. როცა იმ მაგიდას მოუახლოვდა, რომელთანაც ვიჯექი და ველოდებოდი, თვალში მისი სადა, ამქვეყნად ყველაზე ჩვეულებრივი შავი ფეხსაცმელი მომხვდა. სიარულის მანერაც არც ჩქარი ჰქონდა და არც ნელი, არც ენერგიული და არც ზანტი.
არც განსაკუთრებული ხიბლი ჰქონდა, არც რაიმე თვალშისაცემი ნაკლი, ამდენად, არ არსებობდა მიზეზი, რის გამოც ცოლად არ უნდა შემერთო. მისი დამყოლი ბუნება, რომელსაც სილაღის, გონებამახვილობის ან მიმზიდველობისა არაფერი ეცხო, ჩემთვის ძალიანაც ხელსაყრელი იყო. მისი გულის მოსაგებად თავი ზედმეტად განათლებულად არ მომიჩვენებია, თუ შეხვედრაზე ვაგვიანებდი, თავპირისმტვრევით სირბილი არ მიწევდა და არც იმის მიზეზი მქონდა, თავი მოდურ ჟურნალებში დაბეჭდილი კაცების მსგავსად გამესაღებინა. მის გვერდით არ ვღელავდი ჩემს ღიპზე, რომელმაც ჯერ კიდევ მაშინ დაიწყო წამოზრდა, სანამ ოცდაათისა გავხდებოდი; არც გამხდარ ფეხებსა და მკლავებზე, რომლებიც, რაც გინდა მეცადა, კუნთების შესხმას არ აპირებდნენ და არც პენისის სიპატარავით გამოწვეულ ჩემს ფარულ კომპლექსზე.
ცხოვრებაში ზედმეტი რამეები არასდროს მიყვარდა. ბავშვობაში, ჩემზე ორი-სამი წლით უმცროს ბავშვებთან ერთად მერჩივნა ყოფნა, რათა მათ ლიდერად წარმოვჩენილიყავი, ნაცვლად იმისა, რომ ჩემს თანატოლებთან გამეტანა თავი. რომ წამოვიზარდე, ისეთ უნივერსიტეტში ჩავაბარე, რომელშიც სტიპენდიის მოპოვებას შევძლებდი, შემდეგ კი უკვე სრულიად კმაყოფილი ვიყავი საშუალო, მაგრამ სტაბილური შემოსავლით პატარა კომპანიაში, რომელშიც ჩემს არცთუ გამორჩეულ ნიჭს დიდად აფასებდნენ. ასე რომ, სამყაროში ყველაზე ჩვეულებრივ ქალზე დაქორწინება სრულიად ბუნებრივი არჩევანი იყო. ლამაზი, ჭკვიანი და გამომწვევად სექსუალური ქალები, ასევე მდიდარი მამიკოების შვილები... ასეთი ქალები ყოველთვის დიდ თავის ტკივილად მიმაჩნდა.
როგორც ველოდი, ჩემმა ცოლმა უპრობლემოდ მოირგო სამაგალითო მეუღლის როლი. ყოველ დილას ექვს საათზე დგებოდა, ბრინჯს და წვნიანს მიმზადებდა, ერთ ნაჭერ თევზს მიწვავდა და მაგიდაზე მილაგებდა. გარდა ამისა, სტუდენტობიდან მოყოლებული, სხვადასხვა ადგილას ნახევარ განაკვეთზე მუშაობის გამოცდილებასაც კარგად იყენებდა და ოჯახურ ბიუჯეტში თავისი წვლილი შეჰქონდა. მუშაობდა ლექტორად კომპიუტერული გრაფიკის აკადემიაში, სადაც ერთი წელი ისწავლა და ასევე, მანჰვების (მანჰვა – კორეული ბეჭდური კომიქსები, ან გრაფიკული რომანები. იაპონური „მანგისგან“ განსხვავებით, კორეული მანჰვა ჰორიზონტალურად, მარცხნიდან მარჯვნივ იკითხება.) გამომცემლობის უშტატო თანამშრომლად. ამ საქმეს სახლში აკეთებდა – პერსონაჟების ფრაზებს წერდა ტექსტისთვის გამოყოფილ წრეებში.
ჩემი ცოლი ბევრს არ ლაპარაკობდა. იშვიათად მთხოვდა რამეს და სახლში რაგინდ გვიანაც დავბრუნებულიყავი, მიზეზით არ ინტერესდებოდა. ხანდახან ჩვენი დასვენების დღეები ერთმანეთს ემთხვეოდა, მაგრამ სადმე ერთად წასვლის სურვილს არც მაშინ გამოთქვამდა. ყოველ საღამოს, სანამ მე პულტით ხელში ტელევიზორთან ვიყავი წამოგორებული, ჩემი ცოლი თავის ოთახში იყო შეკეტილი.
სავარაუდოდ, მუშაობდა ან წიგნებს კითხულობდა (კითხვა მისი ერთადერთი ინტერესი იყო, ოღონდ იმდენად უინტერესო წიგნები დაეხვავებინა, გადაშლაც არ მოგინდებოდა), კარს მხოლოდ სადილის დროს აღებდა, ოთახიდან გამოდიოდა და საჭმელს უხმოდ ამზადებდა. სიმართლე ითქვას, ასეთი ცოლის გვერდით ცხოვრებას საინტერესოს ვერ დაარქმევდი. თუმცა მაინც მადლიერი ვიყავი, ასეთი ქალი რომ შემხვდა და არა ისეთი, მთელი დღეები ტელეფონზე რომ კიდია, მეგობრებსა და კოლეგებს დღეში ცხრაჯერ რომ ურეკავს, პერიოდულად ქმარს რაღაცაზე უხირდება და ოჯახურ გარჩევას აწყობს – ასეთი ქალები საშინლად მღლიდნენ.
ერთადერთი გამორჩეული რამ, რაც ჩემს ცოლს ახასიათებდა, ლიფის ჩაცმის სიძულვილი იყო. იმ ხანმოკლე და რომანტიკისგან დაცლილ პერიოდში, როცა პაემნებზე დავდიოდით, ერთხელ, შემთხვევით, ზურგზე ხელი დავადე. სვიტერის ქვეშ ლიფის ბრეტელები ვერ ვიგრძენი და ამან ცოტა აღმაგზნო. ვიფიქრე, ფარულად რამეზე ხომ არ მიმანიშნებს-მეთქი და მის ქცევას სხვა თვალით დავაკვირდი. შედეგად, მხოლოდ იმ დასკვნამდე მივედი, რომ არავითარ ფარულ მინიშნებებს არ მიგზავნიდა. თუ ეს მინიშნება არ იყო, მაშინ როგორ აღმექვა – უბრალოდ, სიზარმაცედ თუ გულგრილობად? ვერ ამოვხსენი. სავსე მკერდით ისედაც ვერ დაიკვეხნიდა და ეს ულიფო სტილი საერთოდ არ უხდებოდა. არადა, მერჩივნა, სქელი, აფუებული ლიფები ეტარებინა და მეგობრების თვალში სახე შემენარჩუნებინა.
ქორწინების პირველივე დღეებიდან მოყოლებული, სახლში ულიფოდ დადიოდა. ზაფხულობითაც კი, როცა რამე საქმეზე გარეთ გადიოდა, იძულებით იცვამდა, ტანსაცმლის ქვეშ მრგვალი ძუძუსთავები რომ არ დასტყობოდა, მაგრამ სახლიდან გასვლისთანავე, რამდენიმე წუთში, ისევ შეიხსნიდა. ღია ფერის, თხელ ან ტანზე მომდგარ მაისურში შეხსნილი ლიფი
ჩუქება
