შესავალი
განზრახული მქონდა, ამ კრებულისთვის "თემატური ტექსტები" დამერქმია, მაგრამ გამომცემლის სამართლიანმა შეშფოთებამ, რომ ასეთი პომპეზურად უბრალო სათაური მკითხველის ყურადღებას ვერ მიიქცევდა, მაშინ, როცა პირველი ესეს სათაური გარკვეული ცნობისმოყვარეობის აღმძვრელი იყო, განაპირობა კიდეც ჩემი საბოლოო არჩევანი.
რას წარმოადგენს თემატური ტექსტი და რით არის იგი კარგი? პირველ რიგში იმით, რომ ავტორს თვითონ კი არ ჰქონდა განზრახული ამგვარი ტექსტის შექმნა, არამედ მას უბიძგეს ამისკენ. ეს ბიძგი შეიძლება სხვადასხვაგვარად მიიღო, ვთქვათ, რომელიღაც თემატური ესეს წაკითხვით ან რომელიმე საუბარში მონაწილეობის მიღებით. ზოგჯერ წამოჭრილი თემა ავტორს წაახალისებს ან აიძულებს დაფიქრდეს ისეთ საკითხზე, რომელსაც, რომ არა ეს შემთხვევა, ყურადღებას არ მიაქცევდა. და უნდა გითხრათ, რომ ხშირად, ამ გზით წამოჭრილი თემა უფრო ნაყოფიერი აღმოჩნდება ხოლმე, ვიდრე საკუთარი ფანტაზიით შობილი.
თემატური, ამა თუ იმ შემთხვევისთვის დაწერილი ტექსტის კიდევ ერთი სიკეთე ის გახლავთ, რომ არ გავალდებულებს, რადაც არ უნდა დაგიჯდეს, ორიგინალური იყო. მისი მიზანი უბრალოა: შეიქციოს როგორც მოსაუბრე, ასევე მკითხველიც. ერთი სიტყვით, თემატური ტექსტი უფრო რიტორიკული ვარჯიშია ბაროკოს სტილში, დაახლოებით ისეთი, როქსანა რომ სთავაზობს კრისტიანს (და მისი საშუალებით სირანოს): "მესაუბრეთ სიყვარულზე".
ტექსტების სათაურების ქვეშ (ყოველი მათგანი ბოლო ათწლეულშია დაწერილი) მითითებულია თარიღები და ღონისძიებები, რომლებსაც ისინი მიეძღვნა. მაგრამ ხაზი რომ გავუსვა მათ თემატურ ხასიათს, შეგახსენებთ, რომ "აბსოლუტი და ფარდობითობა" და "ალი მშვენიერია" წავიკითხე "მილანეზიანას" საღამოებზე, რომელებიც სწორედ რომ თემატური ღონისძიებებია და მშვენიერი შესაძლებლობა მომეცა, მელაპარაკა აბსოლუტზე მაშინ, როცა ცხარე პოლემიკა მიმდინარეობდა რელატივიზმზე, ხოლო რაც შეეხება "ალს", ეს თემა კარგი გამოცდა გამოდგა, რადგან ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ მომიწევდა ამ საკითხით (მხურვალედ) დაინტერესება.
"ემბრიონები სასუფეველს მიღმა" წარმოადგენს მოხსენებას, რომელიც 2008 წელს ბოლონიაში გამართულ სამეცნიერო ეთიკისადმი მიძღვნილ კონფერენციაზე წავიკითხე; მოგვიანებით ეს ტექსტი შევიდა ფრანჩესკო გალოფაროს რედაქციით გამოსულ წიგნში "ეთიკა სამედიცინო კვლევებში და ევროპული კულტურული იდენტობა" (ბოლონია, CLUEB, 2009). მოხსენებით "ჯგუფი 63", ორმოცი წლის შემდეგ" გაიხსნა კონფერენცია, რომლის თემაც არეკლილია ჩემი გამოსვლის სათაურში.
მოსაზრებები სიჭარბის პოეტიკის შესახებ ჰიუგოს შემოქმედებაში მოკლედ გადმოსცემს წერილობით და სიტყვიერ სამ სხვადასხვა გამოსვლას, ხოლო სახალისო წერილი წარმოსახვითი ასტრონომიების თემაზე უტიფრად წარვადგინე ორი სხვადასხვა ვერსიით ორ სხვადასხვა - ერთი ასტრონომების, მეორე კი გეოგრაფების კონფერენციაზე.
"განძის ძიება" აერთიანებს ჩემს რამდენიმე გამოსვლას ამ თემაზე, ხოლო "ამჟავებული ნუგბარი" წავიკითხე პიერო კამპორეზისადმი მიძღვნილ კონფერენციაზე."ველინები და დუმილი" თითქმის ექსპრომტად წარმოვთქვი იტალიელი სემიოლოგების ასოციაციის კონფერენციაზე 2009 წელს. კრებულის სამი ესე ნამდვილი თავშესაქცევი ტექსტებია. სამივე მათგანი სამ სხვადასხვა წელს დაიბეჭდა "ბიბლიოფილის ალმანახში". რა აერთიანებთ მათ დანარჩენ ჩანაწერებთან? კოლაჟის ეს სამი მცდელობა შთამაგონა ხსენებული ალმანახის სამმა თემამ ანუ "დროში მოგზაურობებმა": "უტოპიის ახალი კუნძულების ძიებამ" მიკარნახა, დამეწერა ესე "სადაც წახვალ, ქუდიც იქაური დაიხურეო" (2007), "სენტიმენტალურმა წიაღსვლებმა სიყმაწვილის დროინდელ წიგნებში" მიბიძგა, შემექმნა ესე "მე ედმონდ დანტესი ვარ" (2008), ხოლო "დაგვიანებულმა რეცენზიებმა" - ესე "ულისეღა გვაკლდა" (2009). 2011 წელს "ბიბლიოფილის ალმანახშივე" დაიბეჭდა "რატომ ვერ პოულობენ კუნძულს", რომელიც იმეორებს 2010 წელს სარდინიაზე, კარლოფორტეში, კუნძულების თემაზე ჩატარებული კონფერენციის მასალას. "ფიქრები "ვიკილიქსზე" დაწერილია ორი სტატიის საფუძველზე: ერთი მათგანი დაიბეჭდა "ლიბერასიონში" (2010 წლის 2 დეკემბერი), მეორე - "ესპრესოში" (2010 წლის 31 დეკემბერი). დაბოლოს, რაც შეეხება კრებულის პირველ ტექსტს: "მტრის ხატის შექმნა" წავიკითხე 2006 წლის მაისში კლასიკოსებისადმი მიძღვნილ შეკრებაზე, ივანო დიონიჯიმ რომ მოაწყო ბოლონიის უნივერსიტეტში. მართალი გითხრათ, მას შემდეგ, რაც ჯან ანტონიო სტელამ ეს თემა ბრწყინვალედ განავითარა თავის სამასზე მეტ გვერდიან ნაშრომში "ზანგები, პედერასტები, ურიები. მარადიული ომი სხვასთან" (მილანი, გამომცემლობა "რიცოლი", 2009), ჩემი ოცი გვერდი, ცოტა არ იყოს, სიტყვაძუნწად გამოიყურება, მაგრამ რა ვქნა? დამენანა მათი გადაგდება დავიწყების მორევში, რაკი მტრის ხატი დღემდე კვლავ და კვლავ შეუსვენებლივ იქმნება.
ჩუქება
