NY ემიგრანტის დღიური

NY ემიგრანტის დღიური
ოკეანე ღელავს და გითრევს თითქოს მოგონებების ბურუსში. გაუკვალავი ღრუბელიც მხარს უბამს. თითქოს პირი შეკრესო. მაგრამ ცა... როგორ კამკამებ, ცაო...
 
 
2006 წლის 6 ოქტომბერს Forum.ge-ზე დავრეგისტრირდი. ჩემი ძმა ლაშა აქტიურად პოსტავდა ფორუმზე, პოლიტიკის განყოფილებაში. მოგვიანებით, პოლიტიკის განყოფილების ერთ-ერთი მოდერატორი გახდა. ლამის მთელ თავისუფალ დროს ფორუმზე ატარებდა. ერთ დღესაც მისი ფორუმელი მეგობრები ჩვენთან, სახლში შეიკრიბნენ. ვირტუალურად დამეგობრებულები ისე კარგად იცნობდნენ ერთმანეთს, ძნელი იყო იმის თქმა, რომ რეალურ ცხოვრებაში პირველად შეხვდნენ. იცოდნენ ერთმანეთის ხასიათის ყველა წვრილმანი, ისეთიც კი, რაც მათი ოჯახის წევრებმა და უახლოესმა მეგობრებმაც არ იციან. ძალიან მომინდა მეც ასეთი მეგობრების ყოლა. დავრეგისტრირდი, მაგრამ იმ სახელით, რომელიც მე მინდოდა, ვერ მოვახერხე. ბოლოს, იმედი გადამეწურა და შემთხვევით ჩავწერე ის უცნაური სახელი... გამახსენდა, ჩემი ბიძაშვილი დაჩი პატარაობისას რომ მეძახდა, ალგულგა, ალგულგაო (Algulga). ასე გავხდი ფორუმელი ალგულგა. თუმცა პოლიტიკის განყოფილებას დიდხანს ვერაფერი გავუგე და მერე საერთოდ შევეშვი. სამაგიეროდ, მშობლების კლუბმა ჩამითრია. ივიკო ახალი გაჩენილი მყავდა. უამრავი საინტერესო რჩევა-დარიგება მივიღე ფორუმზე. 2009 წელს კი "გავიგე", რომ მეორე შვილს ველოდებოდი. აი, მაშინ კი დაიწყო ჩემი აქტიურობა მომავალ მშობელთა კლუბში. ამ კლუბში არის განყოფილება "სასოწარკვეთილი დიასახლისები". ხომ გახსოვთ, მარკ ჩერის ამერიკული გახმაურებული ტელესერიალი. ჩვენც თითქოს ამ სერიალის გმირები ვიყავით. ჩემმა ძმამ გამომიცხადა, რა არის, "ამ სასოწარკვეთილებში" რომ პოსტავო! ოხ, პოლიტიკის მოდერს არ გესიამოვნა სასოწარკვეთილი დიასახლისი დაიკო?!  
მოკლედ, მთელი ორსულობა გოგოებმა ერთად გავიარეთ. ერთმანეთს ვგულშემატკივრობდით, ბავშვის განვითარებას, ექოსკოპიებს და თითოეულ კვირას ერთად განვიხილავდით. რამდენიმე გოგო გავიცანი კიდეც.  
ნინოს პირველად "მაკდონალდსში" შევხვდი, დამღლელი სამუშაო დღის შემდეგ ნაყინი მივირთვით ერთად.  
25 მარტს ნინოს მშობიარობა დაეწყო. მეც ზუსტად იმ დღეებში ველოდებოდი ბავშვის გაჩენას და როცა გავიგე, ნინო უკვე დავით გაგუას კლინიკაში წაეყვანათ, სულ მალე იქ ამოვყავი თავი. პირველი, ვინც სამშობიაროს დერეფანში დავინახე, ნინოს მეუღლე იყო (ფოტოთი ვიცნობდი). მივედი, მივესალმე.
– გამარჯობა, მე ქეთი ვარ, ნინოს ნაცნობი. როგორ არის ნინო?  
26-ში ნინომ უსაყვარლესი ალექსანდრე გააჩინა. მე მეორე დღეს გამიჩნდა თემიკო. გვერდიგვერდ პალატებში ვიწექით. ჩვენი პატარა, ახალდაბადებული ფორუმელების ფოტოც გადავიღეთ ერთად. ჩემმა ქმარმა ჩემი მშობიარობის გულშემატკივრების პოსტები ამომიბეჭდა და მომიტანა. რამხელა ძალა და სიყვარული იყო თითოეულ გამოხმაურებაში.
2011 წელს ისევ "ახალ ბავშვს" ველოდებოდი. ამჯერად ფორუმზე ფეხმძიმე მეგობრების რიცხვმა რეკორდულ ზღვარს გადააჭარბა. ერთხელაც, 14 ორსული გოგო პელმენების საჭმელად წავედით ერთად. ქუჩაში ორსული რომ გხვდება, ბედნიერება და სითბო გეღვრება სხეულში, გიხარია ახალი სიცოცხლე. ორი ერთად რომ შეგხვდება, უჩვეულო შეგრძნებაა თითქოს. მაგრამ 14 ორსული ერთად უკვე გარშემო მყოფთათვის გამაოგნებელი იყო. ქუჩაში მოძრაობა ჩერდებოდა ჩვენს დანახვაზე. ფეხით მოსიარულენი კი ჩერდებოდნენ და ბედნიერი სახეებით გვიყურებდნენ. ერთად ფოტოს გადასაღებად რომ დავდექით, სრულიად უცხო ხალხი მოდიოდა და ისინიც გვიღებდნენ ფოტოებს. ისნის საპელმენეს მსგავსი არაფერი უნახავს. ალბათ ბევრჯერ ჰქონიათ შემთხვევა, მამაკაცებს სუფრა გაუერთიანებიათ და ერთად მოულხენიათ, მაგრამ 14 ორსულს მაგიდები შეეერთებინოს და პელმენი შეეკვეთოს, პირველად ნახეს.
ლილეს, ჩვენს ფორუმელს, დიდხანს გაუგრძელდა სამშობიარო ტკივილები. ქმარს გაშორებული იყო და მარტო ცხოვრობდა. მე და ნინკას გულმა ვერ მოგვითმინა და ღუდუშაურის სამშობიაროში დავადექით თავს. ყოველთვის პრობლემაა ღუდუშაურში მაღლა ასვლაზე. მე ივიკო გავაჩინე იქ და მახსოვს, არავის უშვებდნენ. ჩვენთვის კი არავის უკითხავს, სად მივდიოდით. ამხელა მუცლებით რომ დაგვინახეს, ეგრევე აგვიშვეს, ალბათ იფიქრეს, ვმშობიარობდით. შევედით ლილეს ბლოკში. ხან წელი ვუმასაჟეთ, ხან სუნთქვითი ვარჯიშები ვასწავლეთ. ერთად გავიარეთ ურთულესი წუთები. ნინკასთვის მეორე ორსულობა იყო, ჩემთვის – მესამე. ორივემ ვიცოდით, რა უნდა გაგვეკეთებინა. ღუდუშაურში ჩვენი ამბავი უცებ გავრცელდა. ექიმები, მედდები, სანიტრები მოდიოდნენ და სიცილით გადიოდნენ. არავის უთხოვია ჩვენთვის, ლილე დაგვეტოვებინა. ასე გაჩნდა კიდევ ერთი პატარა ალექსანდრე. ორ კვირაში დაიბადა ჩემი ბაჩა, ნინკას ანი და სხვები.  
ჩვენმა მეგობრობამ ფორუმიდან ფეისბუკზე გადაინაცვლა. გავხსენით ჩვენი პირადი დახურული გვერდი და იქ ვუზიარებდით ერთმანეთს ყველაფერს. 90-ზე მეტნი ვიყავით.
 
* *
ერთ მშვენიერ დღეს ამერიკაში გადავწყვიტე წასვლა. ავიღე ვიზა, ფორუმელ მეგობართან მივედი ტურისტულ კომპანიაში, ბილეთები ვიყიდე და გამოვფრინდი ნიუ იორკში. ერთი წელიწადი ხდება, აქ ვარ. გოგოები სულ მეკითხებიან, რას ვშვრები, რას ვაკეთებ. მოკლე პასუხებით შემოვიფარგლებოდი ყოველთვის, გარდა ჩვენი ექვსეულისა. ამ შეხვედრების პარალელურად, ფეისბუკზე გავხსენით საერთო ჩათი ექვსმა