- მამა, სად მიდიხარ? მამა!
ოდი ბალახებიდან წამოხტა. გაშეშებული დგას ლეიფის სახლის წინ, ფეხებგაჩაჩხული და მუცელგამოშვერილი. ექვსი წლისაც არ არის, თავშიშველია, ჩალისფერი ქოჩორი აბურძგვნია, სახე მიწით აქვს მოსვრილი, შარვლის მუხლისთავებზე მწვანე ლაქები ემჩნევა, მუშტებში ბალახი ჩაუბღუჯავს. ბიჭის თავს ზემოთ და ირგვლივ ყველგან თეთრად ქათქათებს ვაშლის ყვავილი. კვლებში, ფაშარ მოლურჯო მიწაზე, წვრილ ღეროებზე ალისფერი ტიტები წამოსკუპებულან და ხარბად მიუშვერიათ ყელი მზისთვის. ჰაერი სითბოთი და სინათლითაა გაჟღენთილი. ივნისია, კვირადღე.
ლეიფის მამა მდელობზე გაზონის საკრეჭ მანქანას მიაგორებს, ფეხდაფეხ კი ლეიფი მისდევს ძუნძულით. მათ უკან მოკლედ გაკრეჭილი ხშირი ბალახი რჩება, რომელიც ნამდვილ ხალიჩას ჰგავს, სასტუმრო ოთახში რომ აფენია იატაკზე და სურვილს რომ გიჩენს, ლეკვივით იხტუნო და ყირამალა იკოტრიალო ზედ. იქვე, მდელობზე, დიდი საზიდარი დგას.
უეცრად ოდმა მამას მოჰკრა თვალი: ჩემოდნით ხელში გამოვარდა სადგურისკენ მიმავალ გზაზე, ამ საათებში კი და, მითუმეტეს, კვირაობით, მამა არასოდეს მიდის ქალაქში. ჭრიალით გაიხურა ბაღის ჭიშკარი.
ოდსა და ლეიფს უთხრეს მოთიბული ბალახი შეეგროვებინათ და ერთად დაეზვინათ იასამნის ბუჩქების იქით - შრომის საფასურად ჯოხებზე წამოცმულ შაქარყინულს დაჰპირდნენ, მაგრამ ახლა ეს აღარ აინტერესებს. ოდი თავქუდმოგლეჯილი გარბის გზისკენ. აუცილებლად უნდა დაეწიოს მამას. კვლავ ეძახის. მამა ჩერდება, თითქოს უნდა მობრუნდეს, მაგრამ არა. შვილს ხელს უქნევს და გარბის. ოდი იძულებულია შეჩერდეს.
იცის, რომ ახლა სახლში უნდა წავიდეს. ოდი ყოველთვის გრძნობს, რის გაკეთებაა საჭირო. რაღაც შიში შეეპარა, გაურკვეველი სევდა. ყელში ბურთი აწვება. ცოტაც და აღრიალდება. მაგრამ ის დიდი ბიჭია, ტირილი სირცხვილია. და ოდი წასვლას ჩქარობს.
- საით, ოდ, მეგობარო? - ბაღიდან უყვირის ლეიფის მამა. - ჩვენ კი გვეგონა, დაგვეხმარებოდი...
- ოდ, ნუ მიდიხარ! - ეძახის ლეიფი.
მაგრამ ოდი უკან მოუხედავად გარბის სახლისკენ და ფეხებით მტვრის კორიანტელს აყენებს.
ოდს ბაღის, მიწის სურნელი ასდის, სუფთა, ჯანსაღი სურნელი, იმ პატარა ბიჭის სურნელი, მთელი დღე ლაღად რომ დარბოდა, თვით ცხოვრების სურნელი. მუშტით თვალებს ისრესს და ამის გამო ცხვირ-პირი კიდევ უფრო ეთხუპნება.
ჭიშკართან შეყოვნდა, რადგან ურდული სწრაფად ვერ გასწია. ფერდობზე აირბინა და ტყვიასავით შევარდა სამზარეულოში.
- კატრინა! - ყვირის ოდი. - სად წავიდა მამა? - მაგრამ კატრინა პასუხს არ სცემს. სამზარეულოში არავინაა.
ჰოლიდან დედის ხმა ესმის და ოდი იქით გარბის. დედა რაღაცას ამბობს ძალიან სწრაფად და ხმამაღლა. როდესაც დედა ასე ლაპარაკობს, ეს ნიშნავს, რომ გაბრაზებულია. მაგრამ ოდი მაინც აღებს კარს. გრძნობს, რომ ასეა საჭირო. მაინც ცდილობს, კარი ფრთხილად გააღოს.
ჩუქება
