ქობულეთიდან ახალი ჩამოსული ვარ დედაქალაქში. ზღვა პირველად ვნახე თექვსმეტი წლის ასაკში. პირველად რომ დავინახე ზღვა, ცოტა შიშმა შემიპყრო, უსასრულო სივრცე, ლურჯი, დიდი, ძლიერი......
თითქმის ერთი თვე დავყავით ზღვაზე მეგობრებთან ერთად. იმ დროს მთელი საქართველო ქობულეთსა და ბათუმში ისვენებდა გასაგები მიზეზების გამო. აფხაზეთის სანაპირო ხომ ოკუპირებული იყო რუსეთის ხელისუფლების მიერ.
თბილისში დაბრუნებულს ბევრი საქმეები მქონდა მოსაგვარებელი. საბუთებს ვაგროვებდი, სამედიცინო უნივერსიტეტისთვის მჭირდებოდა, სულ აქეთ-იქეთ მიწევდა სირბილი სხვადასხვა ცნობების ასაღებად.
ერთ დილით სახლიდან გასვლას რომ ვაპირებდი ტელეფონმა დარეკა;
-დიახ გისმენთ:
-თუ შეიძლება კახას სთხოვეთ. გაისმა გოგოს ხმა;
-კახა ვარ. უკაცრავად ვერ გიცანით;
-გამარჯობათ მე კახა ჩავლეიშვილის ახლო ნათესავი ვარ ეკა. კახის უბედურება შეემთხვევა. ტრაგიკულად დაიღუპა. მისამართი ალბათ გეცოდინებათ....
ენა ჩამივარდა , ხმაც ვეღარ ამოვიღე, გონზე რომ მოვედი ტელეფონი უკვე გათიშული იყო. ყურმილი დავდე, სკამზე დავჯექი და უცებ გონებაში ყველაფერი ერთად აირია. კახა აღარ არის, ნუთუ ეს სიმართლეა. არ მჯერავს. აბა ხომ არ გამაშაყირებდნენ....
ჩუქება
