მიწა მრისხანებით მოცულა,
ზღვა ჰქუხს და ნაპირებს ეხლება,
გზა გადაგვიღობეს მოძულე
ხმალამოღებულმა ქვეყნებმა.
წამიც და ველური ყიჟინით
ლაშქარი ლაშქარს მიეხვევა...
მწედ გვექმენ, ძლევის გზა გვიჩვენე,
გვიშველე,
ომის ღმერთო, იეჰოვა!
საცაა დაჰკრავენ დაფებს,
ლაშქარი ლაშქარს მიეხვევა,
ვით მიხმარებიხარ პაპებს,
ისე მოგვეხმარე, იეჰოვა!
შენ გადაგვაფარე კალთა —
სიკვდილით სინათლის მფენი!
იეჰოვა,
ქუხილო ცათა,
მოგვხედე ისმინე ჩვენი!
რედიარდ კიპლინგი
აგვისტოს მატარებელი
2009 წლის 7 აგვისტო. ოჯახთან ერთად მივემგზავრებ თბილისი-ფოთის ჩქაროსნული მატარებლით. ამინდი ნისლიანი და წვიმიანია. თითქოს ბუნება გლოვობს 2008 წლის 7 აგვისტოს რუსეთ-საქართველოს ომის წლისთავს, რომელიც ფართო მაშტაბით ხუთი დღე გაგრძელდა: იბომბებოდა ქალაქები, ფოთი, სენაკი, გორი, თბილისი. ძირითადად ბომბავდნენ სამხედრო და სტრატეგიულ ობიექტებს. მწყობრიდან გამოიყვანეს ფოთის პორტი, თბილისში მახათას მთაზე მდებარე სამოქალაქო საჰაერო სანავიგაციო სისტემა. ამით ქართულ თვითმფრინავებს საშვალება აღარ ჰქონდათ ჰაერში აფრენილიყვნენ და მტრის თვითმფრინავებისთვის წინააღმდეგობა გაეწიათ.
2008 წლის 11 აგვისტო. მოსკოვი თბილისის ასაღებად ემზადება. ისტორიის ფურცლებიდან მახსენდება 1795 წლის 11 სექტემბერი, დღე სამშაბათი, მარად საგლოველი სახელით -კრწანისი! როდესაც ირანის ბელადმა ტომით ყაჯარმა, საჭურისმა აღა-მაჰმად-ხანმა თბილისი აიღო და 20 000-იანი ჯარით შევიდა და მიწასთან გაასწორა ჩვენი დედაქალაქი. მაშინ რუსეთს არ გახსენებია 1783 წლის 24 ივლისის გეორგევსკის ,,ტრაქტატი“ რომლის ძალითაც ქართლ-კახეთის მეფე უარს ამბობდა ირანის ან სხვა რომელიმე სახელმწიფოს ქვეშევრდომობაზე და სამუდამოდ შედიოდა რუსეთის მფარველობაში. ასევე რუსეთი კისრულობდა სანაცვლოდ ჩვენი ერთგულებისა ქართლ-კახეთის დაცვას ნებისმიერი მტრისგან. დღეს თვით რუსეთი გვევლინება აღა-მაჰმად-ხანის როლში, რომელიც ცდილობს თბილისის აოხრებას და მიწასთან გასწორებას. ჩვენთვის ქართველებისთვის რატომღაც მტერიც და მოყვარეც ერთია....